Like!

Gister vertelde een vriendin van me, hoe vreselijk onthand ze was zonder haar Iphone (vrijdag gecrasht en uit frustratie uit haar handen laten vallen). Na een gesprek over hoe ze de tijd tot een nieuw abonnement ging overbruggen, sloot ze af met; ‘ik heb er mee leren leven en ik denk dat het wel goed zal komen!’ Hoe dramatisch dit ook klinkt, we zijn allemaal verslaafd geraakt aan onze smartphone en ja, als deze dan wegvalt om wat voor trieste reden dan ook, moeten we daar inderdaad mee leren leven!

 

Want laten we even terug gaan naar de tijd voor de mobiele telefoon. Als we toen een afspraak buiten de deur hadden, kwamen alle details heel nauw. Nu kun je elkaar nog even berichten met; ‘hi, ben 10 minuutjes later’ of ‘Ik ben nu ook op het station, waar sta jij precies?’ Toen we dat nog niet konden was het heel belangrijk om juiste afspraken te maken, een exacte plaats op een exacte tijd. Te laat komen was daardoor ook een stuk moeilijker en gebeurde dus ook niet zo vaak.

 

Sinds ik in het bezit ben van mijn smartphone, ga ik minder goed voorbereid op pad. Voorheen deed ik research in waar ik precies moest zijn, maakte ik desnoods een uitdraai van een plattegrond, op z’n minst het adres en andere details. Zo moest ik gister op een voor mij onbekend adres zijn en daar waar ik normaal gesproken voor vertrek even mijn huiswerk zou doen, pakte ik nu mijn fiets en checkte ik onderweg even het adres in mijn email en traceerde ik dit via mijn google maps. Heerlijk aan niets meer hoeven denken voordat je op pad gaat, zelfs al zou ik mijn portemonnee vergeten zou ik met mijn telefoon nog kunnen betalen.

 

Helaas is een naar gevolg van dit mirakel, dat nog meer mensen geobsedeerd naar hun telefoon gapen. Met hun appie-app door de Appie, met google maps door de stad, wakker worden met nu.nl, even een vriendin taggen op een foto die je zojuist hebt gemaakt en vervolgens natuurlijk wel even haar comment like-en. Het gevaar sluipt erin dat we alleen nog maar communiceren via onze smartphone, zelfs al zitten we naast elkaar.

 

Ik ben ook schuldig aan dit gedrag, gewoon omdat het zo makkelijk en vooral ook leuk is. Ik leg heel mijn leven vast en deel het met iedereen die het interesseert, maar besef me wel dat we inderdaad nog kunnen leven zonder een smartphone. Dat ik iets vaker dingen moet gaan ervaren in plaats van er een foto van te maken en te posten op facebook. Of gewoon iets niet te like-en en tegen de persoon zelf te zeggen dat ik het leuk vind. Even een echte thumbs up of een hart onder de riem, een echte por en een goed gesprek!

Liefdesvijver

De zoektocht naar de ware is een hels karwei. Dit omdat wij van jongs af aan geloven dat er maar één ware is en wij, althans ik, dit te lang blijven geloven. Ik ben inmiddels van mening dat het onmogelijk is dat er maar één persoon op deze hele aardbol rondloopt met wie je match en je het ware-liefde-gevoel kan hebben. Tuurlijk als je hem eenmaal gevonden hebt, is er maar één en dat is jouw prins op het witte paard.

 

Om me heen heb ik een aantal single vriendinnen en collega’s, waarmee ik die oude single-gevoelens zo nu en dan kan delen. Want ondanks dat ik al 8 maanden gelukkig ben met mijn vriend, kan ik me nog steeds heel goed verplaatsen in de situatie van deze vrijgezellen dames. Na wat nare dates, geen geschikte vriendjes en gebroken harten, ben je in staat de zoektocht op te geven en vraag je af waar je in hemelsnaam die leuke man gaat vinden.

 

Collega X leerde haar meest recente date kennen op een feestje en voelde de vonk overslaan. Na een geslaagde eerste date en veel langdurige telefoongesprekken leek er echt een klik te zijn. En wanneer ze dacht beet te hebben, beet de vis niet meer of sterker nog zwom hij gewoon verder! Gelukkig zijn er nog meer mannen in deze prachtige vijver van mannelijk schoon (dat wil ik haar en alle andere single vrouwen bij deze even meegeven), helaas moeten we alleen af en toe teleurstellingen slikken. Net zoals de mannen teleurstellingen van ons moeten slikken, als wij onze interesse verliezen. Want dames vergeet niet dat ook wij ook mannen in de kou hebben laten staan aan de rand van onze vijver!!

 

Na elke mislukte poging, komt de terugkerende vraag waarom? Waarom vind hij me eerst wel leuk en nu niet meer, waarom kan hij zich niet binden, waarom zegt hij dit of waarom reageert hij zo? Waarom, waarom, waarom? Een vraag waar je nooit antwoord op gaat krijgen, want het is nou eenmaal een feit dat wij vrouwen uit een ander hout zijn gesneden, we spreken niet dezelfde taal, we komen van een andere planeet, oftewel wij vrouwen gaan mannen nooit begrijpen en vice versa.

 

Lastige klus dus om de ware jacob te vinden, ik zou willen dat ik de magische tip kon geven, maar die heb ik niet. Het is puur toeval, of misschien wel voorbestemd; de juiste persoon, op het juiste moment. Het is niet gezegd dat het onmogelijk is om hem tegen te komen in een bar of hem juist tegen te komen op een bruiloft (wat veel mensen beweren). Maar denk ook niet dat als je met je single-mandje door de Appie loopt, er die avond de ware liefde aanschuift voor een bordje spaghetti.

 

Er is geen regel, een plek of plan van aanpak waarmee je jouw soulmate kan vinden. De enige tip die ik je kan meegeven (daar waar ik mijn ware mee heb gevonden); geef de zoektocht niet op en blijf geloven in de liefde<3

Shop till we drop

De voordelen van in de mode werken zijn alle sample-sales die aan je voorbij komen. Veel van onze modemeisjes houden elkaar op de hoogte van al die sample-sales die er gaande zijn. Iedereen heeft wel een connectie hier en daar waardoor ze makkelijk zo’n sale binnenkomen.

 

Deze sales zijn altijd hysterisch, want het publiek bestaat voornamelijk uit vrouwen die vaak luid, brutaal en ongeduldig worden als het aankomt op shoppen voor een spotprijsje. Iedere keer zie je dezelfde scenario’s van vrouwen die elkaar in de weg staan, duwen en trekken of door elkaar heen ellebogen om voor te komen staan. Niemand heeft oog voor elkaar, want iedereen gaat rechtstreeks op haar doel af.

 

Ons bedrijf heeft 4 keer per jaar een sample-sale, een veel besproken happening en daar kijken de meesten van ons iedere keer weer naar uit.  Na werktijd verzamelen we op locatie en ook al staan we daar als collega’s te wachten tot we naar binnen mogen, iedereen probeert toch meer vooraan te komen staan. Op een slinkse manier probeert men te gaan socializen met de persoon vooraan; ‘Ow hoi Linda, lang niet gezien, hoe gaat het met jou?’ en hups ze staan vooraan.

 

Dan gaan de deuren open en gaan alle remmen los. Het is niet zoals je weleens ziet in die Amerikaanse warenhuizen dat mensen gaan rennen en over elkaar heen klimmen om te pakken wat ze pakken kunnen. Nee, heel discreet en nonchalant, maar in een versneld pasje loopt men naar de rekken. Maar geloof me iedereen heeft een strategie en hun route in hun hoofd uitgestippeld. Ok, ik heb weleens mensen zien rennen, maar de meeste van ons dames willen het niet zo ver laten komen.

 

Wij collega’s willen natuurlijk ook sociaal blijven op zo’n avond en proberen dus ook een beetje met elkaar te kletsen. Met onze neus in de collectie, alle kledingstukken door onze vingers glijdend, wisselen we hier en daar een woordje met elkaar. Niemand is natuurlijk geheel gefocust op de inhoud van het gesprek, maar dat begrijpen we allemaal van elkaar. In dit soort situaties maken wij vrouwen een uitzondering (in tegenstelling tot wanneer de man eens een keer niet naar de vrouw luistert wanneer hij voetbal kijkt!)

 

Ik heb een keer meegemaakt dat het niet zo sociaal eraan toe ging en er letterlijk aan beide kanten van het item getrokken werd als een soort van potje touwtrekken. Het ging om een set leren handschoenen die beide vrouwen op hetzelfde moment te pakken hadden. Vervolgens ontstond er een heftige discussie over wie er eerst was, waar ze het natuurlijk niet over eens werden. Vervolgens gaf de een zich over en toen hoefde de ander ze niet meer te hebben, typisch! Ik aanschouwde dit tafereel en was uiteindelijk de eigenaar van de leren handschoenen.

 

Heerlijk dit soort heftige shopping events, vermoeiend maar de opbrengst is het allemaal waard!!

 

Couture vs Casual Friday

Toen ik net begon aan de kunstacademie won ik kaartjes voor een fashionshow en zat daar praktisch front row en ik dacht toen dat als ik eenmaal designer zou zijn, mijn leven zou bestaan uit het bezoeken van de ene fashionshow na de ander. Helaas bleek dat niet helemaal zo te zijn!

 

De realiteit is namelijk; keihard werken vlak voor deadlines, doorbreken van creatieve blokkades en toch ook wat administratief werk afhandelen. Gelukkig beland je dan toch nog weleens per ongeluk bij een leuke designer show. Zo zat ik donderdag met mijn twee fashion vriendinnetjes front row bij Mart Visser. Weer een ander fashion vriendinnetje was namelijk model in zijn show.

 

Heel high fashion werden we ontvangen in de Nieuwe Kerk in Amsterdam met een glaasje Prosecco en een mooie, geglazuurde cupcake. Heel high fashion bedacht ik met mijn glaasje bubbels in mijn hand de geëxposeerde collectie bruidsjurken te kunnen bekijken. Daar ging natuurlijk een bewaker voor liggen, want hoe fashionable je ook denkt te zijn dat kan natuurlijk niet! Ik bedoel, ik kom niet eens de Topshop binnen met mijn Starbucks soy latte.

 

Terug op mijn stoel die voor die avond ‘Marielle van de Wiel’ was genoemd, kwam er een dame van de organisatie vragen of iemand de eerste rij wilde vullen (want een lege eerste rij is ook zo lullig met al die pers). Wij wisselden snel een blik uit en zaten binnen no time met onze high heels bungelend boven de catwalk. Ik snap niet waarom mensen niet vooraan willen zitten, het is geen cabaret waarbij jij ‘t doelwit kan zijn voor een slechte grap. Nee, je kunt zo dicht bij de couture zitten dat je het bijna kunt voelen!!

 

Het was een prachtige show met een leuke mix van familie van modellen, maar ook designers, outspoken fashion gays en mode guru’s, die niet te missen zijn tussen de ‘ordinairy people’. Een soms wat onrealistische opgemaakte wereld waar ik voor een avondje wel van kan genieten, maar de volgende dag is het gewoon weer casual friday op kantoor!