Monday, October 17, 2011

Hatsjoe!

Ik heb de beurt overgegeven aan mijn vriend en nu ben ik de aanvoerder van vitamines en voldoende zorg. Al heel de dag ligt hij in een deken gecocoond op de bank. Met een pruillip vraagt hij om een kopje thee met citroen. Over het algemeen zorgen wij vrouwen graag en natuurlijk vertroetelen wij maar al te graag diegene van wie we houden. Heel lang heb ik niet begrepen waarom mijn moeder altijd voor een kopje thee of koffie moest zorgen, ik begreep al helemaal niet waarom mijn vader niet zijn eigen appeltje kon schillen. Maar dat begrijp ik steeds beter; wij vrouwen zorgen graag en mannen vinden het fijn om voor gezorgd te worden. Helemaal als ze ziek zijn, want dan hebben ze ons nog meer nodig dan normaal.
 
We krijgen geen gebruiksaanwijzing bij de man, hoe graag we dat ook zouden willen, maar één ding weten we allemaal. Als mannen ziek zijn, zijn het hele zielige vogeltjes! Zo zien ze eruit, zo gedragen ze zich want als een man ziek is vergaat de wereld! Kuchend, proestend en snotterend, laat hij je weten dat hij zich echt heel erg slecht voelt. Het is maar goed dat mannen geen kinderen hoeven te baren, want ik denk niet dat ze dat zouden overleven. Mannen zijn misschien sterker, maar vrouwen kunnen meer pijn verdragen, dat mag wel een feit zijn.
 
Of is het allemaal niet zo erg en vinden jullie gewoon onze aandacht zo fijn? Vinden jullie het gewoon lekker als we jullie instoppen, voeren met sinaasappeltjes en een extra aai over jullie bol geven. Want als dat het is weet ik zeker dat als jullie daar om vragen, wij vrouwen jullie met heel veel liefde extra vertroetelen. Als jullie na een dag werken thuis komen, helemaal kapot willen wij best meer doen dan alleen een schouderklopje geven. Want ook al riep ik vroeger nog zo hard tegen mijn moeder; ‘Pap kan ook best zelf dat appeltje schillen!!’...snap ik inmiddels wel waarom ze het doet. Namelijk dat wat ze mij toen ook al zei; ‘Wacht maar als jij de man vind van wie je zielsveel houdt....’ oftewel; voor je geliefde heb je alles over. Als hij graag iets wil, of dat nou een geschild appeltje is of alle zorg die hij nodig heeft als hij zich niet lekker voelt....je bent er voor hem zoals hij er ook voor jou zou zijn!
 
'...kom eraan lief!'

Monday, October 10, 2011

Eerste Schooldag

Vroeger zou je moeder nog een briefje kunnen schrijven; Mariëlle is ziek en kan vandaag helaas niet op school komen. Maar in de keiharde volwassen mensen wereld, gaat die regel helaas niet meer op. Ziek op je allereerste werkdag is geen excuus om niet te gaan werken, want dat zou je weleens je baan kunnen kosten (het was overigens wel een reden vorige week mijn blog niet te schrijven...sorry trouwe blog lezers). Ik heb geen idee wat de consequenties van mijn afwezigheid in het begin van mijn proeftijd zouden kunnen zijn, maar was niet van plan die te ondervinden.
 
Dus vorige week ging ik gewoon van start, koorts of geen koorts, wel of geen snottebellen aan mijn baas z’n bureau (geloof me een verpletterende eerste indruk was dat zeker niet), gewoon je stinkende best doen. Helemaal netjes zoals je vroeger met je nieuwe kleren je eerste schooldag begon en een leeg schriftje schoof ik aan bij mijn nieuwe baas. Gek genoeg vond ik de eerste werkdag nog spannender dan mijn sollicitatie gesprek. Daar kon ik net doen alsof ik heel zeker van mijn zaak was en kon ik de boel wel een beetje weg bluffen, maar nu kwam het erop aan. Die verwachting die ik had gecreëerd moest ik nu ook even waar gaan maken.
 
Ik was heel blij dat ik die eerste dag had overleefd, niet dat het zo verschrikkelijk was, maar wel omdat ik me zo verschrikkelijk voelde. De halve dag niets kunnen horen van al wat niet vastzat en de rest van de dag met zakdoekjes aan mijn neus gelopen van al wat niet loskwam. Durfde niet te luidruchtig mijn neus te snuiten in de rustige kantoorruimte, dus ben toen maar aan het deppen geslagen. Je begrijpt de laatste uurtje inspanning kwamen uit mijn tenen.
 
Maar zoals ook iedere brugklasser zijn eerste dag niet denkt te overleven maar daar ook altijd in slaagt, slaagde ik er ook in deze dag zonder al te veel kleerscheuren door te komen. En zoals je altijd bang bent naast een vreemd persoon gezet te worden in de klas of hele vervelende klasgenootjes te krijgen, vallen die collega’s ook altijd weer mee. De ene klas is de ander niet, van meer gezelligheid tot iets meer ijver, ik weet mijn draai er zeker wel te vinden!
 
(Lieve NoNo meisjes, ik kijk ons jaarboek met heel veel plezier in...tot de eerste reünie!)