Tupperware-Maatschappij

Op de automatische piloot rijd ik naar huis,waardoor ik bijna mijn afslag mis en me van de linkerbaan naar de rechter manoeuvreer. Terwijl ik mijn voordeur open, weet ik niet meer of ik mijn auto wel heb afgesloten, dus loop verstrooid terug om de deuren van mijn auto te controleren. Mijn hoofd zit zo vol van een dag werk, yearplanners en deadlines, dat zelfs mijn eten opwarmen niet snel genoeg gaat!! Ik heb een super leuke baan, maar in een maatschappij van; strakke planningen, tijd is geld en ik lunch wel achter mijn computer, bedenk ik weleens waar zijn we eigenlijk mee bezig?

 

Hoe leuk je baan ook is, er zijn grenzen van wat betreft de hoeveelheid tijd die je daarin stopt. Goed voorbeeld is collega X die de 65 nadert en nog steeds maandelijks naar Hong Kong vliegt en dagelijks tot 8 uur op kantoor zit. Passie voor je werk is mooi, maar iedere avond je kliekje warmen in de magnetron maakt het iets minder romantisch. Lang leve de Tupperware die in het weekend voor een week wordt gevuld, want we hebben geen tijd te verliezen. Gelukkig beseffen we wel dat het goed is te investeren in hobby’s, familie en vrienden. Dus de geringe vrije tijd die we hebben vullen we ook nog eens met verenigingen, afspraken en de gebruikelijke sociale verplichtingen zoals verjaardagen.

 

We leggen de lat steeds hoger, willen een goede carrière, een gezin, goed contact met familie en vrienden, de ster zijn op de tennisbaan en o ja, veel van wereld zien. En een dag heeft maar 24 uur, waarvan ons lichaam op zijn minst nog 6 uur slaap vereist! En naar weken, maanden of jaren in deze go-go-go-modus, zegt je lichaam op een gegeven moment; ik trek het niet meer. We leven in een geweldig land, waarin we ons bijna alles kunnen veroorloven, maar maakt ons dat nou echt gelukkig? In landen waar alles veel primitiever is, waar men elkaar vermaakt met muziek en dans en waar er nog tijd is voor een praatje, ligt daar het percentage geluk niet veel hoger? Want waarom zou je kinderen willen als je ze toch naar het kinderdagverblijf moet brengen? Of keihard werken om bakken met geld te verdienen terwijl je maar 25 vakantiedagen hebt om het echt uit te geven?

 

We doen er allemaal aan mee waaronder ikzelf, maar als je er goed over na gaat denken is het absurd. Ik zou kunnen zeggen; ik trek nu de stekker eruit en ik ga op een hutje op de hei wonen waar ik mijn eigen groente en fruit ga verbouwen, maar dan zou ik mezelf voor de gek houden. Want ergens kies ik voor dit leven! Ik kies voor deze baan omdat ik daar blij van wordt en het me in zekere zin belangrijk laat voelen. En ik kies ervoor mijn vrije tijd in te vullen met verenigingen, familie en vrienden, omdat dat belangrijk voor me is. Zolang je maar zorgt dat het in balans is en je kiest voor datgene wat je echt gelukkig maakt en vooral niet te streng bent voor jezelf. Want je doel bereiken is goed, maar op een regenachtige zondag in bed blijven liggen is soms nog beter!

Import-Amsterdammer

Ruim 2 jaar geleden verhuisde ik van mijn vertrouwde geboorteplaats Eindhoven naar Amsterdam. Met mijn naïeve beeld over de Amsterdammers en het blauwe stratenboekje trok ik de grote stad in. Al snel bleek deze niet zo groot en de Amsterdammers niet allemaal even aardig. Inmiddels is deze mening weer bijgesteld, maar de eerste weken hadden de Amsterdammers en ik niet een hele goede band met elkaar. Dit had achteraf gezien voornamelijk te maken met mijn gedrag in het verkeer, In de eerste week werd in tot 3 keer toe uitgescholden toen ik me op mijn fiets kennelijk niet volgens de Amsterdamse regels gedroeg. Het zijn ongeschreven regels die je leert zodra je langer in een bepaalde cultuur leeft. In India gaat de regel op; wie groter is krijgt voorrang en in Amsterdam is dat; wie brutaler is krijgt voorrang. En als jij op dat moment een verkeerde inschatting maakt, ben je een stom wijf,een doos of iets anders beledigends. En dus besloot ik dat de kwetsbare-ik de klappen iets beter zou kunnen opvangen in mijn auto.  Maar helaas kwam mijn auto er ook niet schade vrij uit!

Mijn eerste aanrijding was in de binnenstad door een busje van een stukadoors bedrijf, waarvan de chauffeur dacht de brutaalste te zijn. Zonder pardon zet meneer zijn bus in z’n achteruit en duwt mijn voorkant in elkaar. Ik had al ontdekt dat men hier communiceert door te schreeuwen,dus ik besloot ook mijn volumeknop iets harder te zetten. Een beer van een vent stapte het busje uit en begon zijn relaas met; ‘Ga dan toch achteruit....ik heb geen tijd voor die onzin’ waarop ik witheet reageer met; ‘Je ziet toch dat ik geen ruimte heb, hoe kun je nou....’ Gelukkig had ik op dat moment twee voordelen, ten eerste;mijn vrouwelijke charmes en ten tweede; mijn zachte G. In de eerste weken heb ik daar heel hard tegen proberen te vechten door alle woorden met een G te vermijden. Onmogelijk opgave natuurlijk!! Zolang je ‘goedemorgen’ kunt beantwoorden met ‘hallo’ is het geen probleem, maar bij de daarop volgende vraag val je al door de mand. Maar in dit geval werkte het in mijn voordeel; hij had door dat ik niet van ‘hier’ was en kreeg hoogstwaarschijnlijk medelijden. 

Zijn agressieve houding veranderde en ineens heette ik ‘Mop’. Daarvoor had hij veel haast, maar nu besloot hij hier toch even zijn tijd voor te nemen. In alle redelijkheid wisselde we gegevens uit en schetste we al lachend een reconstructie op het schadeformulier. Plagend hield hij zijn paspoort tegen zijn borst gedrukt en vroeg me; ‘Hoe oud denk je dat ik ben?’ Deze man moest ik te vriend houden dus natuurlijk ging ik veel lager zitten dan mijn eigenlijke inschatting. Hij was absoluut te zelfverzekerd om te blozen,maar anders zou hij kleuren tot achter zijn oren. Na nog wat meer cliché grappen van een man richting een vrouw, schudde elkaar de hand en nog fijne dag toegewenst!

Dat was het moment dat ik de Amsterdammers begreep, ze schreeuwen hard maar als het erop aankomt zijn ze hartstikke lief. Het is de directheid waar je even aan moet wennen, maar zolang je het spelletje meespeelt is er niets aan de hand. Eind goed al goed, al was dit niet mijn eerste en laatste ongelukje. Ach het is vallen en opstaan, maar uiteindelijk leer je de normen en waarden en verander je langzaam van Import-Amsterdammer naar Brabantse Amsterdammer. Want je kan heel hard terug schreeuwen, grove grappen maken en vloeken op de toeristen, maar de zachte G blijft dus een echte Amsterdammer worden is slechts een illusie!

Valentijn '11

Ik behoor tot het wisselvallige type; Valentijnsdag is commerciële onzin zodra er geen man in mijn leven is, maar zodra er liefde in de lucht hangt duik ik tussen al die cliché Valentijns attenties van rode harten en schreeuwende kaarten! Met een bos rode rozen klokslag 12 uur en heel veel lieve woorden, zit ik op een roze wolk dus ik kan dit jaar Valentijnsdag niet aan me voorbij laten gaan. Dus: deel de liefde!!

Valentijnsdag hebben wij niet te danken aan de Hema,de bloemist of Leonidas die flink geld willen verdienen aan deze feestdag, maar aan ene Bisschop Valentijn!  Deze ‘Cupido’ huwde een heidense en een Christen met elkaar, want hij vond de liefde zwaarder wegen dan de wetten van de keizer destijds. Dus deze Mister Love heeft er honderden jaren geleden voor gezorgd dat wij vandaag de liefde met elkaar vieren, althans de romanticus onder ons.

Want er zijn genoeg mensen die deze dag aan hun voorbij laten gaan om twee redenen; of omdat ze beweren zo romantisch te zijn dat het voor hun iedere dag Valentijn is, of omdat ze totaal niets voelen voor al die ‘I Love You’-mokken en dozen bonbons. Maar laten we eerlijk zijn, iedereen (echt iedereen!!) vind het leuk om deze dag wat aandacht te krijgen. Maakt niet uit of het van diegene is waarbij de liefde niet geheel wederzijds is of juist van de spannende anonieme aanbidder, het blijft leuk. Aandacht is aandacht, verpakt in een  pluche hart of niet. Stiekem openen we toch allemaal nieuwsgierig onze brievenbus of hopen we verrast te worden met een bos bloemen.

Ach,het heeft wel iets moois. Misschien omdat ik ben opgegroeid met op Valentijnsdag een lief kaartje in mijn broodtrommel of een chocolade hart. En ieder jaar wist ik dat er iets zou komen, maar toch blijft het een leuke verrassing. Mijn moeder deed dat heel slim als herinnering zodat we op onze weg naar huis ook haar niet zouden vergeten!

Er zijn zoveel mensen in onze omgeving waarvan wij houden, niet alleen onze partner, maar ook familie en vrienden. Het is alleen niet voor iedereen weggelegd dit uit te spreken. Persoonlijk vind ik dat we altijd mogen zeggen dat iemand veel voor je betekent en dat je veel om die persoon geeft, niet alleen op 14  Februari. Maar voor diegene waarbij het niet vanzelf komt, is dit de perfecte dag je gevoel te delen. En het maakt niet uit of dat met duizend woorden is of met een simpele ‘Ik hou van jou’. Een bad vol met kaarsjes of een extra kus. Het gaat om het gebaar en dat mogen we best iets vaker doen!

Ze leven nog lang en gelukkig

In deze tijd van eeuwige singles,daten binnen je eisenpakket en verbroken huwelijken,zijn er nog steeds mensen die pure liefde in stand houden.  Lekkere naïevelingen die nog geloven in romantiek. En niet alleen naïevelingen,maar ook de standvastige nuchtere man die zegt nooit te willen trouwen heeft een breakingpoint. Afgelopen weekend zag ik hem dan bijna op zijn knieën gaan (maar een knieval is niet geheel zijn stijl) en wist hij de vrouw van wie hij houdt,familie en vrienden te verrassen met een aanzoek!!

Hoe ouderwets het ook klinkt,maar elkaar het ja-woord geven is toch iets heel bijzonders. In ieder geval heeft iedere vrouw hier als klein meisje over gefantaseerd. De prins met het glazenmuiltje,de heldhaftige redder te paard en de kikker die veranderd in de man van hun dromen. Wij hopen allen dat één van deze sprookjes tot leven komt en vooral ‘Ze leven nog lang en gelukkig!’  

Ik wil geen afbreuk doen aan de romantiek,maar laten we heel eerlijk zijn dames,we willen allemaal die jurk!  Als kind laat je je rok zwieren met de gedachte dat in de toekomst in wit zijde te mogen doen. Het is absoluut niet de hoofdreden om te trouwen,maar wel een heel mooi toefje op de taart. En dan heb je inderdaad nog die mega taart waar het bruidspaar stralend in miniatuurversie bovenop staat en de fotograaf die hen op hun gelukkigste moment perfect weet vast te leggen. De complimentjes,cadeaus en abc-tjes van familie,oftewel die ene speciale dag waarbij het draait om jullie en je even het rode-loper-gevoel mag ervaren.

Ik weet dat niet iedereen kiest voor het huwelijk,omdat er meerdere en vooral modernere manieren van verbintenis zijn,maar het blijft super romantisch samen in het huwelijksbootje te stappen. Wie vind dat zo’n papiertje geen toegevoegde waarde heeft,beseft niet dat het niet om dat papiertje gaat. En al zou dat wel zo zijn gaat het in dit contract vooral om de kleine lettertjes. Niet alleen in voorspoed maar ook in tegenspoed! Dat wat er ook gebeurt je er altijd voor elkaar zal zijn. Een bevestiging van onvoorwaardelijk liefde,elkaar trouw belooft en er bewust voor kiest als man en vrouw door het leven te gaan. Want waarom zou je de suggestie willen wekken dat je nog alle opties open houdt terwijl je weet dat die ene persoon je gelukkig maakt. Iedereen is gelukkiger met z’n tweeën dan alleen.  Als je zeker bent van je zaak wat houd je dan nog tegen. Ga ervoor,vier de liefde en zeg volmondig; Ja, ik wil!!

Met dank aan Willem die mijn lieve zus zielsgelukkig maakt.