Aardig boompje

Heerlijk al die lichtjes die worden ontstoken in deze donkere dagen. Iedere dag zie ik mijn Facebook-vrienden weer een kerstboom plaatsen om hun sombere woonkamer op te lichten. Grappig om te zien hoe iedereen trots zijn pronkstuk laat zien in al zijn enthousiasme. Zo waren wij waarschijnlijk één van de eersten die Facebook verblijde met onze mooie boom, want met één hand zwaaide de Sint uit en met de andere hingen wij onze vrolijke ballen in de boom!

Nou moet ik heel eerlijk de allereerste kerstboom eigenaren benoemen, namelijk; mijn moeder en mijn zus. Zij wachten niet eens tot de Sint zijn bootje pakt...nee, een dag voor pakjesavond hadden zij alweer de beste boom te pakken. Onder het mom van; je moet er vroeg genoeg bij zijn om een mooie boom te bemachtigen, gaan zij zodra ze te koop zijn op pad, omdat ze eigenlijk gewoonweg niet langer kunnen wachten! Daarom kon het ook niet uitblijven dat mijn moeder en mijn zus de krant haalden; het Eindhovens Dagblad wel te verstaan. Artikel plus foto met naam en toenaam, dat zijn de echte kerstfanaten en daar heb ik een tik van mee gekregen.

Daarom stonden Lionel en ik 6 december ook in de Praxis om onze kerstboom uit te zoeken. Daar waar de gemiddelde persoon hun aankoop deed tussen de 10 en 15 minuten, kostte het ons anderhalf uur om de perfecte boom te vinden. Een boom uitzoeken met twee perfectionisten is niet makkelijk, maar niet onmogelijk. Het resultaat mag er zijn, met zijn twee bij anderhalve meter mag hij er zeker zijn!! Toen we in die megabouwmarkt stonden dachten we; aardig boompje, maar in de woonkamer neemt hij toch veel van de ruimte in. Maar in zijn volle twinkelende glorie vrolijkt hij wel de hele ruimte (en ons) helemaal op.

Want hij verteld ons dat er weer een aantal dagen vrij aan zitten te komen! Dagen vol met eten, kado’s en gezelligheid, een Nieuwjaar met oliebollen en goede voornemens. Nog even heerlijk genieten van de decembermaand, want als die naalden in januari weer beginnen te vallen en de dagen niet langer lijken te worden, verlang je terug naar die warmte (of zou mijn Nordman zijn naalden tot in februari kunnen houden??)

Balletje trappen

Pfff tussen alle drukte van een nieuwe baan, feestdagen en mijn zus d’r bruiloft heen (tevens mijn verklaring voor mijn afwezigheid) vang ik veel op van al de onrust in voetballand. Als ik mijn vriend (Ajacied in hart en nieren) mag quoten: ‘Het gaat niet goed met onze club; behalve de vele blessures, gaat nu ook de raad van commissarissen MINUS Johan Cruijff belachelijke keuzes maken, het merendeel van die gasten hebben de ballen verstand van voetbal....etc etc bla bla bla’

 

Dagelijks hoor ik dit commentaar door het huis galmen, waarop ik reageer met ja...uhu....vervelend, zonder me er meer in te verdiepen (sterker nog wil soms nog weleens de mute-knop indrukken waarbij ik weg snooze in mijn eigen wereld) Dat tot daar aan toe, maar dan zet je de tv aan of sla je een krant open en zit je weer oog en oog met meneer Cruijff. Het is een gebed zonder eind en ik vraag me af hoeveel Nederlanders zitten te wachten op deze overkill aan voetbal. Het is bijna nog groter nieuws dan de kredietcrisis of de onrust in het Midden Oosten...we hebben het over een potje voetbal in hemelsnaam. Het is alsof de hele wereld vergaat als Cruijff afscheid neemt van Ajax. Even heel zwart-wit, hoe belangrijk is dit op wereldniveau?

 

Ik weet zeker dat heel veel vrouwen het met mij eens zijn, dat dit een vreselijk opgeblazen toestand is. Dat terwijl mijn vriend nu onrustig op de bank zit, omdat vanavond een beslissing gaat vallen. Gespannen volgt hij Voetbal International, wat ik doorgaans een hilarisch programma vind om te kijken, maar nu ook alleen maar over deze poppenkast gaat. Daar waar ik normaal naast hem op de bank zit te lachen om die mannen die zich druk lopen te maken over clubs waar ik nog nooit van heb gehoord of hoe ze spelers belachelijk maken waarvan ik het bestaan nog niet eens wist. Normaal gesproken vermakelijk om te zien hoe die mannen zich opwinden om een potje voetbal, maar vanavond heb ik mijn joker ingezet.

 

Tuurlijk heb ik er als vrouw helemaal geen verstand van (dat geef ik toe en daar ben ik heel blij om), maar laten we ons bezig houden met belangrijke zaken!!

Handleiding Fietsverhuur

Amsterdam is een geweldige stad en dat willen heel veel mensen ervaren. Heel leuk allemaal, maar dat betekent dat onze drukke stad ook nog eens 365 dagen per jaar bezocht wordt door toeristen over de hele wereld. Gister constateerde ik en een vriendinnetje dat de Italianen waarschijnlijk een nationale vrije week hebben, want overal horen we die mooie spaghetti-taal. Gillende Italiaanse vrouwen in het café bij het zien van een muis (Benvenuto a Amsterdam) en stijlvolle types op de bekende rode en gele toeristen-fietsen die luid ‘a destra’ roepen naar de voorste in de colonne.

 

We moeten natuurlijk niet klagen, want deze toeristen zorgen natuurlijk ook voor een groot deel van het inkomen van onze stad. Maar iedere Amsterdammer die je spreekt over de toeristen, zal zijn ongenoegen uitten over de vele bezoekers die het ons niet altijd makkelijk maken. En dan heb ik het vooral over hoe deze toeristen zich voort bewegen in het verkeer. Op de gehuurde gele en rode fietsjes maken ze de stad onveilig, in de meest letterlijke zin van het woord. De meeste van hen zijn niet gewend in eigen land te fietsen, kun je nagaan wat voor situaties dat oplevert in het verkeer.

 

Ten eerste kennen ze hun plek op de weg niet. Want waarom op dat rode smalle stuk fietsen als dat zwarte stuk van de weg veel breder is. Of al fietsend de gebouwen links en rechts gaan bekijken, in plaats van voor je te kijken. Sterker nog, gewoon even stoppen om een foto te maken of met elkaar te overleggen welke kant ze op moeten. Moet allemaal kunnen! Bijna alsof ze dit in de handleiding meekregen bij het huren van die gele of rode fiets.

 

Maar eerlijk gezegd zorgt deze onwetende toerist ook wel voor een hoop leedvermaak. Wij wonen aan een rond plein, te vergelijken met een rotonde. Regelmatig zie ik het weer gebeuren dat zo’n groep of tweetal gekleurde fietsjes de rotonde in tegengestelde richting op fietsen. Of wanneer je ze ziet balanceren met hun wielen vast in de tramrails, omdat ze niet weten dat je altijd dwars over een trambaan moet fietsen.

 

Gelukkig worden we door hun ten alle tijden gewaarschuwd voor of een blokkade op de weg of een hilarische situatie door felle kleur van de fietsen (dat kan geen toeval zijn!)

Hatsjoe!

Ik heb de beurt overgegeven aan mijn vriend en nu ben ik de aanvoerder van vitamines en voldoende zorg. Al heel de dag ligt hij in een deken gecocoond op de bank. Met een pruillip vraagt hij om een kopje thee met citroen. Over het algemeen zorgen wij vrouwen graag en natuurlijk vertroetelen wij maar al te graag diegene van wie we houden. Heel lang heb ik niet begrepen waarom mijn moeder altijd voor een kopje thee of koffie moest zorgen, ik begreep al helemaal niet waarom mijn vader niet zijn eigen appeltje kon schillen. Maar dat begrijp ik steeds beter; wij vrouwen zorgen graag en mannen vinden het fijn om voor gezorgd te worden. Helemaal als ze ziek zijn, want dan hebben ze ons nog meer nodig dan normaal.

 

We krijgen geen gebruiksaanwijzing bij de man, hoe graag we dat ook zouden willen, maar één ding weten we allemaal. Als mannen ziek zijn, zijn het hele zielige vogeltjes! Zo zien ze eruit, zo gedragen ze zich want als een man ziek is vergaat de wereld! Kuchend, proestend en snotterend, laat hij je weten dat hij zich echt heel erg slecht voelt. Het is maar goed dat mannen geen kinderen hoeven te baren, want ik denk niet dat ze dat zouden overleven. Mannen zijn misschien sterker, maar vrouwen kunnen meer pijn verdragen, dat mag wel een feit zijn.

 

Of is het allemaal niet zo erg en vinden jullie gewoon onze aandacht zo fijn? Vinden jullie het gewoon lekker als we jullie instoppen, voeren met sinaasappeltjes en een extra aai over jullie bol geven. Want als dat het is weet ik zeker dat als jullie daar om vragen, wij vrouwen jullie met heel veel liefde extra vertroetelen. Als jullie na een dag werken thuis komen, helemaal kapot willen wij best meer doen dan alleen een schouderklopje geven. Want ook al riep ik vroeger nog zo hard tegen mijn moeder; ‘Pap kan ook best zelf dat appeltje schillen!!’...snap ik inmiddels wel waarom ze het doet. Namelijk dat wat ze mij toen ook al zei; ‘Wacht maar als jij de man vind van wie je zielsveel houdt....’ oftewel; voor je geliefde heb je alles over. Als hij graag iets wil, of dat nou een geschild appeltje is of alle zorg die hij nodig heeft als hij zich niet lekker voelt....je bent er voor hem zoals hij er ook voor jou zou zijn!

 

'...kom eraan lief!'

Eerste Schooldag

Vroeger zou je moeder nog een briefje kunnen schrijven; Mariëlle is ziek en kan vandaag helaas niet op school komen. Maar in de keiharde volwassen mensen wereld, gaat die regel helaas niet meer op. Ziek op je allereerste werkdag is geen excuus om niet te gaan werken, want dat zou je weleens je baan kunnen kosten (het was overigens wel een reden vorige week mijn blog niet te schrijven...sorry trouwe blog lezers). Ik heb geen idee wat de consequenties van mijn afwezigheid in het begin van mijn proeftijd zouden kunnen zijn, maar was niet van plan die te ondervinden.

 

Dus vorige week ging ik gewoon van start, koorts of geen koorts, wel of geen snottebellen aan mijn baas z’n bureau (geloof me een verpletterende eerste indruk was dat zeker niet), gewoon je stinkende best doen. Helemaal netjes zoals je vroeger met je nieuwe kleren je eerste schooldag begon en een leeg schriftje schoof ik aan bij mijn nieuwe baas. Gek genoeg vond ik de eerste werkdag nog spannender dan mijn sollicitatie gesprek. Daar kon ik net doen alsof ik heel zeker van mijn zaak was en kon ik de boel wel een beetje weg bluffen, maar nu kwam het erop aan. Die verwachting die ik had gecreëerd moest ik nu ook even waar gaan maken.

 

Ik was heel blij dat ik die eerste dag had overleefd, niet dat het zo verschrikkelijk was, maar wel omdat ik me zo verschrikkelijk voelde. De halve dag niets kunnen horen van al wat niet vastzat en de rest van de dag met zakdoekjes aan mijn neus gelopen van al wat niet loskwam. Durfde niet te luidruchtig mijn neus te snuiten in de rustige kantoorruimte, dus ben toen maar aan het deppen geslagen. Je begrijpt de laatste uurtje inspanning kwamen uit mijn tenen.

 

Maar zoals ook iedere brugklasser zijn eerste dag niet denkt te overleven maar daar ook altijd in slaagt, slaagde ik er ook in deze dag zonder al te veel kleerscheuren door te komen. En zoals je altijd bang bent naast een vreemd persoon gezet te worden in de klas of hele vervelende klasgenootjes te krijgen, vallen die collega’s ook altijd weer mee. De ene klas is de ander niet, van meer gezelligheid tot iets meer ijver, ik weet mijn draai er zeker wel te vinden!

 

(Lieve NoNo meisjes, ik kijk ons jaarboek met heel veel plezier in...tot de eerste reünie!)

Like!

Gister vertelde een vriendin van me, hoe vreselijk onthand ze was zonder haar Iphone (vrijdag gecrasht en uit frustratie uit haar handen laten vallen). Na een gesprek over hoe ze de tijd tot een nieuw abonnement ging overbruggen, sloot ze af met; ‘ik heb er mee leren leven en ik denk dat het wel goed zal komen!’ Hoe dramatisch dit ook klinkt, we zijn allemaal verslaafd geraakt aan onze smartphone en ja, als deze dan wegvalt om wat voor trieste reden dan ook, moeten we daar inderdaad mee leren leven!

 

Want laten we even terug gaan naar de tijd voor de mobiele telefoon. Als we toen een afspraak buiten de deur hadden, kwamen alle details heel nauw. Nu kun je elkaar nog even berichten met; ‘hi, ben 10 minuutjes later’ of ‘Ik ben nu ook op het station, waar sta jij precies?’ Toen we dat nog niet konden was het heel belangrijk om juiste afspraken te maken, een exacte plaats op een exacte tijd. Te laat komen was daardoor ook een stuk moeilijker en gebeurde dus ook niet zo vaak.

 

Sinds ik in het bezit ben van mijn smartphone, ga ik minder goed voorbereid op pad. Voorheen deed ik research in waar ik precies moest zijn, maakte ik desnoods een uitdraai van een plattegrond, op z’n minst het adres en andere details. Zo moest ik gister op een voor mij onbekend adres zijn en daar waar ik normaal gesproken voor vertrek even mijn huiswerk zou doen, pakte ik nu mijn fiets en checkte ik onderweg even het adres in mijn email en traceerde ik dit via mijn google maps. Heerlijk aan niets meer hoeven denken voordat je op pad gaat, zelfs al zou ik mijn portemonnee vergeten zou ik met mijn telefoon nog kunnen betalen.

 

Helaas is een naar gevolg van dit mirakel, dat nog meer mensen geobsedeerd naar hun telefoon gapen. Met hun appie-app door de Appie, met google maps door de stad, wakker worden met nu.nl, even een vriendin taggen op een foto die je zojuist hebt gemaakt en vervolgens natuurlijk wel even haar comment like-en. Het gevaar sluipt erin dat we alleen nog maar communiceren via onze smartphone, zelfs al zitten we naast elkaar.

 

Ik ben ook schuldig aan dit gedrag, gewoon omdat het zo makkelijk en vooral ook leuk is. Ik leg heel mijn leven vast en deel het met iedereen die het interesseert, maar besef me wel dat we inderdaad nog kunnen leven zonder een smartphone. Dat ik iets vaker dingen moet gaan ervaren in plaats van er een foto van te maken en te posten op facebook. Of gewoon iets niet te like-en en tegen de persoon zelf te zeggen dat ik het leuk vind. Even een echte thumbs up of een hart onder de riem, een echte por en een goed gesprek!

Liefdesvijver

De zoektocht naar de ware is een hels karwei. Dit omdat wij van jongs af aan geloven dat er maar één ware is en wij, althans ik, dit te lang blijven geloven. Ik ben inmiddels van mening dat het onmogelijk is dat er maar één persoon op deze hele aardbol rondloopt met wie je match en je het ware-liefde-gevoel kan hebben. Tuurlijk als je hem eenmaal gevonden hebt, is er maar één en dat is jouw prins op het witte paard.

 

Om me heen heb ik een aantal single vriendinnen en collega’s, waarmee ik die oude single-gevoelens zo nu en dan kan delen. Want ondanks dat ik al 8 maanden gelukkig ben met mijn vriend, kan ik me nog steeds heel goed verplaatsen in de situatie van deze vrijgezellen dames. Na wat nare dates, geen geschikte vriendjes en gebroken harten, ben je in staat de zoektocht op te geven en vraag je af waar je in hemelsnaam die leuke man gaat vinden.

 

Collega X leerde haar meest recente date kennen op een feestje en voelde de vonk overslaan. Na een geslaagde eerste date en veel langdurige telefoongesprekken leek er echt een klik te zijn. En wanneer ze dacht beet te hebben, beet de vis niet meer of sterker nog zwom hij gewoon verder! Gelukkig zijn er nog meer mannen in deze prachtige vijver van mannelijk schoon (dat wil ik haar en alle andere single vrouwen bij deze even meegeven), helaas moeten we alleen af en toe teleurstellingen slikken. Net zoals de mannen teleurstellingen van ons moeten slikken, als wij onze interesse verliezen. Want dames vergeet niet dat ook wij ook mannen in de kou hebben laten staan aan de rand van onze vijver!!

 

Na elke mislukte poging, komt de terugkerende vraag waarom? Waarom vind hij me eerst wel leuk en nu niet meer, waarom kan hij zich niet binden, waarom zegt hij dit of waarom reageert hij zo? Waarom, waarom, waarom? Een vraag waar je nooit antwoord op gaat krijgen, want het is nou eenmaal een feit dat wij vrouwen uit een ander hout zijn gesneden, we spreken niet dezelfde taal, we komen van een andere planeet, oftewel wij vrouwen gaan mannen nooit begrijpen en vice versa.

 

Lastige klus dus om de ware jacob te vinden, ik zou willen dat ik de magische tip kon geven, maar die heb ik niet. Het is puur toeval, of misschien wel voorbestemd; de juiste persoon, op het juiste moment. Het is niet gezegd dat het onmogelijk is om hem tegen te komen in een bar of hem juist tegen te komen op een bruiloft (wat veel mensen beweren). Maar denk ook niet dat als je met je single-mandje door de Appie loopt, er die avond de ware liefde aanschuift voor een bordje spaghetti.

 

Er is geen regel, een plek of plan van aanpak waarmee je jouw soulmate kan vinden. De enige tip die ik je kan meegeven (daar waar ik mijn ware mee heb gevonden); geef de zoektocht niet op en blijf geloven in de liefde<3

Shop till we drop

De voordelen van in de mode werken zijn alle sample-sales die aan je voorbij komen. Veel van onze modemeisjes houden elkaar op de hoogte van al die sample-sales die er gaande zijn. Iedereen heeft wel een connectie hier en daar waardoor ze makkelijk zo’n sale binnenkomen.

 

Deze sales zijn altijd hysterisch, want het publiek bestaat voornamelijk uit vrouwen die vaak luid, brutaal en ongeduldig worden als het aankomt op shoppen voor een spotprijsje. Iedere keer zie je dezelfde scenario’s van vrouwen die elkaar in de weg staan, duwen en trekken of door elkaar heen ellebogen om voor te komen staan. Niemand heeft oog voor elkaar, want iedereen gaat rechtstreeks op haar doel af.

 

Ons bedrijf heeft 4 keer per jaar een sample-sale, een veel besproken happening en daar kijken de meesten van ons iedere keer weer naar uit.  Na werktijd verzamelen we op locatie en ook al staan we daar als collega’s te wachten tot we naar binnen mogen, iedereen probeert toch meer vooraan te komen staan. Op een slinkse manier probeert men te gaan socializen met de persoon vooraan; ‘Ow hoi Linda, lang niet gezien, hoe gaat het met jou?’ en hups ze staan vooraan.

 

Dan gaan de deuren open en gaan alle remmen los. Het is niet zoals je weleens ziet in die Amerikaanse warenhuizen dat mensen gaan rennen en over elkaar heen klimmen om te pakken wat ze pakken kunnen. Nee, heel discreet en nonchalant, maar in een versneld pasje loopt men naar de rekken. Maar geloof me iedereen heeft een strategie en hun route in hun hoofd uitgestippeld. Ok, ik heb weleens mensen zien rennen, maar de meeste van ons dames willen het niet zo ver laten komen.

 

Wij collega’s willen natuurlijk ook sociaal blijven op zo’n avond en proberen dus ook een beetje met elkaar te kletsen. Met onze neus in de collectie, alle kledingstukken door onze vingers glijdend, wisselen we hier en daar een woordje met elkaar. Niemand is natuurlijk geheel gefocust op de inhoud van het gesprek, maar dat begrijpen we allemaal van elkaar. In dit soort situaties maken wij vrouwen een uitzondering (in tegenstelling tot wanneer de man eens een keer niet naar de vrouw luistert wanneer hij voetbal kijkt!)

 

Ik heb een keer meegemaakt dat het niet zo sociaal eraan toe ging en er letterlijk aan beide kanten van het item getrokken werd als een soort van potje touwtrekken. Het ging om een set leren handschoenen die beide vrouwen op hetzelfde moment te pakken hadden. Vervolgens ontstond er een heftige discussie over wie er eerst was, waar ze het natuurlijk niet over eens werden. Vervolgens gaf de een zich over en toen hoefde de ander ze niet meer te hebben, typisch! Ik aanschouwde dit tafereel en was uiteindelijk de eigenaar van de leren handschoenen.

 

Heerlijk dit soort heftige shopping events, vermoeiend maar de opbrengst is het allemaal waard!!

 

Couture vs Casual Friday

Toen ik net begon aan de kunstacademie won ik kaartjes voor een fashionshow en zat daar praktisch front row en ik dacht toen dat als ik eenmaal designer zou zijn, mijn leven zou bestaan uit het bezoeken van de ene fashionshow na de ander. Helaas bleek dat niet helemaal zo te zijn!

 

De realiteit is namelijk; keihard werken vlak voor deadlines, doorbreken van creatieve blokkades en toch ook wat administratief werk afhandelen. Gelukkig beland je dan toch nog weleens per ongeluk bij een leuke designer show. Zo zat ik donderdag met mijn twee fashion vriendinnetjes front row bij Mart Visser. Weer een ander fashion vriendinnetje was namelijk model in zijn show.

 

Heel high fashion werden we ontvangen in de Nieuwe Kerk in Amsterdam met een glaasje Prosecco en een mooie, geglazuurde cupcake. Heel high fashion bedacht ik met mijn glaasje bubbels in mijn hand de geëxposeerde collectie bruidsjurken te kunnen bekijken. Daar ging natuurlijk een bewaker voor liggen, want hoe fashionable je ook denkt te zijn dat kan natuurlijk niet! Ik bedoel, ik kom niet eens de Topshop binnen met mijn Starbucks soy latte.

 

Terug op mijn stoel die voor die avond ‘Marielle van de Wiel’ was genoemd, kwam er een dame van de organisatie vragen of iemand de eerste rij wilde vullen (want een lege eerste rij is ook zo lullig met al die pers). Wij wisselden snel een blik uit en zaten binnen no time met onze high heels bungelend boven de catwalk. Ik snap niet waarom mensen niet vooraan willen zitten, het is geen cabaret waarbij jij ‘t doelwit kan zijn voor een slechte grap. Nee, je kunt zo dicht bij de couture zitten dat je het bijna kunt voelen!!

 

Het was een prachtige show met een leuke mix van familie van modellen, maar ook designers, outspoken fashion gays en mode guru’s, die niet te missen zijn tussen de ‘ordinairy people’. Een soms wat onrealistische opgemaakte wereld waar ik voor een avondje wel van kan genieten, maar de volgende dag is het gewoon weer casual friday op kantoor!

10ct per minuut

De behulpzaamheid van de klantenservice, welke klantenservice dan ook, is een veel besproken onderwerp! Dit omdat wij consumenten niet snel tevreden zijn.

 

Ten eerste hopen bedrijven altijd dat je eerst gaat zoeken op hun website. Onmogelijke opgave in de doolhof van informatie. Ook al maken ze nog zoveel lijsten van FAQ of hebben ze een online vraagbaken, mensen hebben toch liever één op één contact met iemand aan wie ze hun (unieke) situatie kunnen uitleggen. Om dat nummer van de klantenservice te kunnen vinden, moet je door dat doolhof van informatie speuren. Ik verdenk bedrijven ervan dit op zo’n verdacht mogelijk plekje te zetten zodat niet iedereen meteen aan de telefoon hangt.

 

Dan krijg je zo’n gezellig 0900-nummer waarbij men eerst nog even noemt dat het antwoord op uw vraag ook op www.wij-denken-dat-u-met-een-onnodige-vraag-belt.nl zou kunnen staan. Bij iedereen die al besloten heeft te bellen gaat die info het ene oor in en het andere oor weer uit. En kiest er vervolgens dus ook voor gemiddeld een kwartier met een duur 0900-nummer aan de lijn te hangen. Als je denkt dat je dan direct zo’n klantenservice-poppetje aan de telefoon krijgt heb je het mis. Eerst moet nog 15 keer nummer 1/2/3/4 toetsen zodat zij je kunnen doorverbinden met het diegene die op dat onderdeel een 2-daagse training heeft gehad (want om heel eerlijk te zijn, dat is wat het is!)

 

Wanneer je denkt die ‘specialist’ aan de telefoon te krijgen vragen ze je ook nog even of je je klantennummer bij de hand hebt, want dat versneld de procedure. Gek genoeg bel ik meestal in situaties waarbij ik dat nummer dan net even niet voor handen heb. Als je geluk hebt krijg je geen standaard wachtdeuntje te horen en als je helemaal geluk hebt, krijg je ook niet zo’n dame die om de 3 kiestonen zegt; ‘Alle medewerkers zijn in gesprek, nog even geduld alstublieft!´ Als je niet allang je geduld verloren bent en de telefoon tegen de muur hebt gegooid, krijg je een oprecht vriendelijk persoon aan de telefoon die volgens het boekje, mevrouw van de Wiel keurig netjes helpen. Want als ze dat niet doen krijgen ze per gemaakte fout 10 zweepslagen, althans zo lijkt het!

 

Als ze je dan hebben geholpen en je hebt hen daarvoor bedankt (en je wilt eigenlijk zo snel mogelijk het gesprek beëindigen om je nog meer kosten te besparen) vragen deze voorgeprogrammeerde helpdesk medewerkers of ze mevrouw van de Wiel nog ergens anders mee kunnen helpen. Zo niet, dan wens ik u nog een fijne avond Mevrouw van de Wiel! Waarop je; ‘van hetzelfde’ antwoord, waarvan je weet hoe belachelijk het klinkt. Want geen van die gasten hebben een fijne avond, sterker nog ze hebben waarschijnlijk een verschrikkelijke avond met al die rottelefoontjes van al die domme, zeurende, irritante, eentonige, vervelende....Goedenavond mevrouw van de Wiel, waarmee kan ik u helpen??

Stropdassen vlucht!

Met een businesstrip naar Londen stap je altijd in een vliegtuig vol met mannen. Niet zo vreemd als je op een doordeweekse dag heen en terug vliegt, maar zelfs in het hoogseizoen mag je plaats nemen in je vliegtuigstoel omringd door stropdassen. Vrouwen in een mannenwereld, want hoe komt het toch dat in deze geëmancipeerde wereld zo’n vliegtuig nog steeds 90% gevuld is met mannelijke zakenlui? Een enkele vrouw in een mantelpakje en dan wij; designers op gympies. 

Persoonlijk vind ik het niet heel vervelend! Ik ben waarschijnlijk de benjamin aan boord en ook nog eens een van de weinige dames en dat maakt me one of a kind (en dat is toch wel leuk!!) Tussen al de laptops, kranten en excel sheets, hebben wij het over wat we aan trends gaan zien of hebben gezien. Zonder dat we het door hebben kakkelen we vrolijk over mode, collecties en andere vrouwenonderwerpen. Mannen kijken wel altijd even op van ons dames aan boord, maar besteden weinig aandacht aan ons, laat staan onze gespreksonderwerpen.

Gisteravond stonden we bij onze gate te wachten om aan boord te gaan van het vliegtuig. Wij met onze shoppingbags tussen alle koffertjes en laptoptassen en wij die onze shoppingdagen doornemen tussen alle haastige telefoontjes en laatste mailtjes naar kantoor. In de rij richting het vliegtuig merkte ik een man op die ons net meer iets aandacht schonk dan alle andere zakenlui die met hun hoofd nog in de laatste meeting zaten. Hij leek gefascineerd door ons en ons gesprek.

Nou bracht het lot hem ook nog eens op een stoel schuin voor mij, zodat hij het gesprek wat wij voerden (over en weer het gangpad) heel goed kon volgen.  Hoe onopvallend hij ook probeerde mee te luisteren door zijn hoofd een beetje te draaien, merkte ik al snel aan zijn gezichtsuitdrukkingen dat hij werd geamuseerd door ons geklets. We hadden een enorm vrouwenonderwerp aangesneden, namelijk; astrologie, iets waar mannen totaal niets mee hebben. Toch leek deze man wel even behoefte te hebben aan wat andere stof na wellicht een dag vergaderen. Bij het benoemen van alle kenmerken van de sterrenbeelden en of we daar wel of niet goed mee gingen, zag ik af en toe zijn mondhoeken omhoog gaan. Een glimlach van herkenning of misschien dacht hij; typische vrouwen.

We merkten op dat we een ongelofelijk Viva onderwerp hadden aangesneden in een vliegtuig vol met mannen en beëindigden het gesprek, maar schijnbaar waren wij niet de enigen die dit vermakelijk vonden. Zo zie je maar...dus wat nou vrouwen in een mannenwereld, mannen in een vrouwenwereld!

Le charme de Paris

Parijs is mijn favoriete stad; heel romantisch, geen enkel steegje onaantrekkelijk en altijd even charmant! Als er een schoonheidswedstrijd gehouden zou worden onder de wereldsteden zou Parijs de eerste prijs winnen. Ik ben er heel vaak geweest, maar kan er nog honderden keren naartoe zonder dat het mij zou vervelen. Er is zoveel te zien en te doen, een stad die me steeds weer verbaast en me iets nieuws brengt. Iedere keer kom ik verliefd en geïnspireerd terug. Zo ook dit weekend! Ik zou goed nog een week kunnen rondlopen met mijn I-love-Paris-T-shirt, hoe cliché die dingen ook zijn!!


Wat vooral bijdraagt aan de charme van de stad is de street art, daarmee bedoel ik street art op alle vlakken. De spray art, de stickers en stencils die door heel de stad hangen, die van grappig tot heel vooruitstrevend gaan (zie FB). Daarbij ook al de artiesten die met hun kunsten voorbijgangers tot hun publiek weten te winnen. Muziekanten, dansers, schilders of wat voor preformers dan ook. Zo werden wij op de trappen van de Sacre Coeur geëntertaind door een straatvoetballer, die de meest waanzinnige trucs deed. Dan bedoel ik niet zomaar een balletje 100 keer hooghouden, maar gewoon met een bal balancerend op zijn hoofd een lantaarnpaal in klimmen en hangend aan de top een bal hoog houden (zie FB). Met als decor het fenomenale uitzicht over Parijs had hij honderden mensen aan zijn lip hangen. 


Een andere tak van street art zijn de Afrikanen en Indiërs die proberen hun gekoelde drankjes of eiffeltorens in alle kleuren van de regenboog aan de man proberen te brengen. Hoezo art?!? Geloof me, het is een kunst om hierin succesvol te zijn! Er zijn er namelijk honderden van dit soort verkopers en tientallen op één plek. Ze concurreren elkaar weg en gaan daardoor stunten met idiote prijzen zoals 5 voor 1 euro! Met zijn allen onder de Eiffeltoren en één voor één dezelfde toeristen aanspreken, die waarschijnlijk niet van gedachte veranderen als ze de eerste keer al geen interesse hadden. Zodra de politie komt geven ze een fantastische show, want dan rennen ze massaal met hun handeltje onder hun arm verschrikt weg. Dit schouwspel is het vermakelijkst op de trappen van de Sacre Coeur waar je ze in een domino effect hun biezen ziet pakken en de agenten onder luid applaus van de toeristen een sprintje erachteraan ziet trekken. Niet dat het echt daadkrachtig is, want 10 minuten later komen ze allemaal weer tevoorschijn met hun flesjes Heineken en blikjes Cola.


Waar de politie echt iets aan moet doen zijn sommige zigeuners die het voor de toeristen echt onmogelijk maken. Ze bedelen om geld en dat gaat niet op de meest vriendelijke manier. Ze zijn grofweg brutaal, blokkeren je weg en nemen geen genoegen met een nee. De mannen sturen de vrouwen met kinderen erop uit om de toeristen zoveel mogelijk geld afhandig te maken, terwijl ze zelf in hun Mercedes door de stad rijden. Er wordt misbruik gemaakt van kinderen en baby’s om medelijden op te wekken bij vrijgevige toeristen. Wat men niet weet is dat baby’s bedwelmd worden met alcohol, zodat ze futloos in de armen van de moeder ligt om zo nog meer geld te kunnen ophalen.


Het is een schande dat dit gebeurt! In plaats van straatmuzikanten of artiesten wegjagen die tenminste nog iets doen om een aalmoes te verdienen, moeten ze dit soort schandalen harder aanpakken. Want de echte kunstenaars en artiesten zouden nooit uit het straatbeeld van Parijs mogen verdwijnen, dit maakt Parijs tot een wereldstad waarin ze hun  kunsten kunnen tonen. Waar ze ontdekt kunnen worden, een zakcentje kunnen verdienen of gewoon andere mensen kunnen inspireren.

Jongedame!

Ik weet niet of ik dit als 27-jarige mag zeggen, maar ik doe het toch; die jeugd van tegenwoordig wordt steeds sneller volwassen. En dan heb ik het niet alleen over pubers of tieners, nee zelfs al kinderen rond de 7 jaar. Dagelijks kruip ik in de huid van een meisje van die leeftijd en probeer me te bedenken wat ze leuk vinden en wat hen bezig houdt. Maar om eerlijk te zijn als ik naar meisjes van die leeftijd kijk en dan vooral hier in de randstad, weet ik het niet altijd. Ik bedoel ik kan mezelf op die leeftijd niet identificeren met de kids van nu. Toen ik 7 jaar was krop ik nog onder jas van mijn moeder van verlegenheid.

 

Kinderen van nu zijn ontzettend bijdehand op die leeftijd en meisjes echte jonge dammetjes. Ik zie het regelmatig bij photoshoots van mijn werk, ze komen binnen in de hipste outfits met hun Top Model boek onder hun arm. Ze weten precies wat ze willen en zijn niet te bescheiden daar over te praten. Deze meiden zijn natuurlijk ook modellen in spe, dus zijn helemaal bewust van zichzelf. Sommige van hen komen bescheiden binnen, maar gaan als diva’s naar buiten. Prettig om te zien dat ze al zo jong zo zeker van zichzelf zijn, maar een kind moet nog wel de puurheid van een kind behouden.

 

Zo was er vandaag op de website van De Telegraaf een foto te zien van een 10-jarig meisje wat er alles behalve als een 10-jarig meisje uitzag. Als een soort van mannen-magneet ligt ze in highfashion op een tijgerhuidje en draagt juwelen alsof ze een wereldberoemde actrice is....en ze is pas 10 jaar!! Ze heeft pumps aan waarvan ik zeker weet dat ze 6 maten kleiner zijn gephotoshopt. Als ik op die leeftijd mijn moeders hakken aandeed kwamen mijn kleine voetjes maar tot de helft. Dit is geen kind meer, dit is een meisje opgemaakt en aangekleed als een volwassen vrouw. Gaat de modewereld daar naartoe?

(http://www.telegraaf.nl/vrouw/actueel/10336452/__Ziet_jouw_dochter_er_ouder_uit_dan_ze_is___.html?p=29,1)

 

Kinderen moeten kinderen kunnen blijven en vooral meisjes worden veel te veel beïnvloed door het modebeeld van nu. Graatmagere modellen, high fashion brands, hoge hakken, make up en sieraden. Ieder meisje houdt van zwierrokjes en rinkel armbandjes, maar ik heb het over meisjes die op jonge leeftijd alleen maar merkkleding willen en geen genoegen nemen met minder. Meisjes die zien hoe lang en dun de modellen zijn en op te jonge leeftijd bezig zijn met hun gewicht en afvallen. Ik heb gewerkt met een modelletje van 8 dat trots vertelde dat ze de dunste was en heel de dag geen snoepje aanraakte.

 

Meisjes van die leeftijd behoren met andere dingen bezig te zijn dan met gewicht, merkkleding en make up. Tuurlijk mogen ze bepaalde dingen leuk vinden, maar een gezonde dosis daarvan. Daarnaast moeten ze gewoon nog dingen doen die kinderen doen. Laten we kinderen niet op jonge leeftijd al omtoveren tot vrouwen, dat kunnen ze nog lang genoeg zijn!

Voorbeeldige Tante Gezocht!!

Zaterdagmiddag waren wij voor een paar uur surrogaatouders voor mijn twee kleine neefjes. Even een kleine profielschets; de jongste van 4 is in zijn ontdekkingsfase en heeft pas ontdekt dat hij net zo hard kan slaan als zijn oudere broertje. De oudste van 6 houdt van de grens opzoeken (en dan bedoel ik vooral mijn grens…hoe ver kan ik gaan?!) en neemt zijn oudere-broer-rol heel serieus, belerend en verzorgend! En ik, 27 jaar, besloot toen ik op mijn 20ste tante werd de tofste tante ooit te worden!!

Enfin, zaterdagmiddag gingen we met de boys op stap. Ik was heel blij dat ik versterking had, want ik heb na de laatste ervaring de uitdaging niet meer aangedurfd. (Ik was met de jongens even boodschappen doen in Albert Heijn en had ze het liefste in de speelhoek achter willen laten, als ze deze niet al bijna hadden afgebroken!!) Het ging heel erg soepel, omdat mijn lieve vriend in de rol kroop van SuperOom en die kids bezig hield met wie-het-eerste-bij-het-stoplicht-is-spelletjes. Daarbij gingen we naar de film wat sowieso een schot in de roos is bij mijn neefjes die normaal niet weg te slaan zijn bij de tv. 

Halverwege de film vroeg mijn jongste neefje; wanneer gaan we naar huis? En dat was het moment dat ik even bang was dat de onrust zou inslaan. Maar gelukkig, had ik een zak m&m’etjes om hem zoet te houden. Dat is niet de meest pedagogische manier om hem rustig en geïnteresseerd te houden, maar goed als ik wil dat ze naar me luisteren moet ik toch vaak plan B inschakelen, omdat plan A steevast mislukt. Na de film renden de kids naar buiten en ik wist wat er zou gaan gebeuren. Alle opgespaarde energie van 2 uur zoet stilzitten moest eruit! Ze renden rondjes achter elkaar aan en dat vind ik normaal geen probleem als we niet aan de rand van een drukke weg hadden gestaan. Daarbij klom mijn jongste neefje op de sokkel van een kunstwerk en wilde er op mijn verzoek niet vanaf komen. 

Om heel eerlijk te zijn kan ik het hun ook niet kwalijk nemen,want dit is ook wel mijn eigen schuld. Ik hang gewoon iets teveel de leuke tante uit, waarmee ik dus geen overwicht heb gecreëerd. Ik zie ze niet zo heel erg vaak, dus wil ik wel graag populair zijn bij mijn neefjes. Dit doe ik niet door middel van snoep en kado’s, maar door ze baldadigheden te leren. Door ze bijvoorbeeld te laten zien hoe je roze bellen kan blazen in je glas Yogho of hoe makkelijk tagliatelles blijven plakken op je gezicht. Dat is op dat moment natuurlijk hilarisch, maar als je dan even een moment van overwicht wil, ho maar!! Een leuke tante hoeft geen strenge tante te zijn, het is van belang dat ik de balans vind.

Ach uiteindelijk moeten kinderen, kinderen kunnen zijn en tantes moeten af en toe gek doen, die balans komt later wel!!

Man-eigen!

Er zijn alle vele boeken geschreven over het verschil tussen mannen en vrouwen, maar het blijft een leuk onderwerp om over te schrijven. Vooral nu ik in een 6 maanden oude relatie zit, is met vrouwen praten over dit onderwerp een feest van herkenning!

Afgelopen vrijdag was die 6-months-anniversary en natuurlijk was ik vol verwachting wat me die dag te wachten stond. Wij vrouwen hebben nou eenmaal een hoog verwachtingspatroon (ik heb het even gecheckt en daarin ben ik niet de enige) en daarmee loop je iedere keer weer een groot risico. Want we weten allemaal dat verwachtingen potentiële teleurstellingen zijn. Ik had een glas wijn met mijn lief verwacht bij thuiskomst, in plaats daarvan trof hem aan in zijn trainingspak met een proteïne shake in zijn hand. Ok, in zijn andere hand een bos rozen, dat moet gezegd worden. Maar als je een bepaald scenario hebt geschetst en er komt een kink in de kabel, ben je wel even teleurgesteld.

Dat is een groot verschil tussen mannen en vrouwen, mannen laten dingen veel meer gebeuren. Wij vrouwen zijn romantische dagdromers, dus voordat het moment heeft plaatsgevonden hebben wij al bedacht hoe het zou moeten gaan. Hoe perfect en fantastisch leuk het zou zijn als..…maar ja, jammer genoeg hebben mannen niet de gave om al onze wensen feilloos aan te voelen, dus moeten wij gewoon af en toe die teleurstelling slikken. Dat had ik moeten doen, maar in plaats daarvan toverde ik mijn pruillip tevoorschijn en toverde hij een fles champagne uit zijn tas! Ik denk niet dat mijn magie altijd zo gaat werken, maar voor nu geniet ik van zijn attentheid.

We kunnen nog zo lief zijn tegen elkaar, maar dagelijks lopen wij allen tegen kleine irritatie puntjes aan. Het is nou eenmaal een feit dat mannen en vrouwen enorm van elkaar verschillen. Als je samen door het leven wil, moet je af en toe bepaalde dingen accepteren. Zoals zij ons bepaalde dingen niet moeten kwalijk nemen, moeten wij hen niets kwalijk nemen. Dames, ze doen het niet expres; wanneer ze een boer laten, de vuilniszak niet vervangen, een bijzondere dag vergeten, niet luisteren wanneer je praat, wc bril omhoog laten staan, de afstandsbediening toe eigenen, hoog van de toren blazen, niet willen winkelen, te laat komen….. Ze doen het niet expres, het is man-eigen!!

Typisch België

Afgelopen weekend vierde we de verjaardag van mijn vriend en mijn verrassing voor hem was een uitje naar Gent. België heeft hele mooie steden, door de oudheid per uitstek een perfecte locatie voor een romantisch tripje . En die oudheid merk je direct wanneer je de grens overgaat. Je ziet het niet alleen om je heen, maar je merkt het vooral aan de vreselijk slechte wegen. Ik denk dat er geen één Belg wegenbelasting betaald, wat een ellende!! In een minder luxe auto, zoals mijn Baleno is er na de Nederlandse grens bijna geen gesprek meer te voeren. De wegen zijn een lappendeken van oude en nieuwe stukken asfalt. Daar waar wij constant de weg opnieuw aan het asfalteren zijn (tot ergernis van de automobilist), plakken de Belgen heel plaatselijk een asfaltpleister op de wond.

Veel is onduidelijk in België! Weinig tot geen borden om je wegwijs te maken en zelfs de navigatie weet geen raad met de vreemde kruispunten. Ik kan me nog een roadtrip naar Brussel herinneren waarbij de navigatie op een kruispunt waar 8 wegen samen kwamen, alleen maar wist te zeggen; “Schuin links”. Lekker concreet als je 4 mogelijkheden links ziet. En als je op eigen gevoel een keuze maakt, wordt je door heel de stad geleid om vervolgens weer op hetzelfde punt te komen. Alsof ’t wil zeggen; tweede kans, eens kijken wat je nu kiest?! Helaas gebeurde dit in Brussel en ook weer in Gent, zelfs de navigatie verliest intelligentie als je de grens overgaat.

Onderweg hadden we het over de domheid van de Belgen; of dit nou echt een feit is of verzonnen door de Nederlanders. We waren de stad nog niet binnen en een of andere kamikaze Belg gooit zich voor mijn auto. Ok, hij stak heel vluchtig zijn hand omhoog, zo van; ik weet niet wat jij ervan vind, maar ik steek over! Ik vol op de rem op een natte trambaan, wat er bijna voor zorgde dat hij op mijn motorkap belandde. Gelukkig was dat niet het geval, maar dat getuigd toch behoorlijk van de domheid van de Belgen (als ik even mag generaliseren). 

De volgende dag stapte we in een bootje die ons over de Leie zou nemen. We zaten nog niet eens en ons oog viel op een bordje dat in het bootje hing. Daarop stond dat het gebruikelijk was om fooi te geven. Oftewel als je dat niet doet ben je heel ongebruikelijk en de meeste mensen en vooral toeristen willen niet graag ongebruikelijk zijn. Pas ik me niet goed genoeg aan? En wat gebeurd er als ik het niet doe? Niets waarschijnlijk, maar je doet het toch. Ook al was onze gids niet heel fantastisch, toch stop je even twee euro toe. Vreemd maar zeker niet dom, want ik weet zeker dat ze een behoorlijk zakcentje ophaalt aan ’t einde van de dag!

Ik zal geen verkeerd woord meer zeggen over Belgen, want we hebben een heel leuk uitje gehad, maar zal stiekem nog wel af en toe lachen om zo’n typische Belgenmop….mag dat??

Koude douche!

Grrrrrijs en regenachtig, ik hoef niet te vertellen wat mijn locatie deze keer is. Geen 35 graden geschreven in een vrolijk zonnetje, maar de keiharde realiteit van een regenachtig Nederland. Hoe komt het toch dat als je terug komt van vakantie je meteen met je neus in de boter valt en dat bedoel ik niet in positieve zin. Nog geen drie dagen terug uit het zonovergoten Kusadasi en Nederland verkeert in een klimaat alsof het hartje herfst is. Zoals meerdere met zon verwende vakantiegangers zeiden ook wij tegen elkaar; ‘we nemen die zon gewoon mee’, maar jammer genoeg gebeurt dat helaas nooit.

 

Net zoals die eerste werkdag nooit meevalt en je eigenlijk nooit helemaal bent opgeladen voor weer een paar maanden fulltime werken (want ook al zeg ik dat wel, het voelt helemaal niet zo!!). Iedereen weet dat na een paar dagen werken het vakantiegevoel helemaal weg is. We zouden allemaal wel langer vakantie willen of vaker vakantie hebben. Of denken wij dat alleen maar en verliest daarmee de vakantie eigenlijk zijn charme. Net zoals miljonair zijn in mijn opzicht ook maar heel even leuk is. Wat is er nou leuk aan alles kunnen kopen, daar zit het geluk niet in!!

 

Zo gaat het gezegde; ‘Men kan alleen maar gelukkige momenten ervaren als men ongelukkige heeft gekend’. Niet dat werken mij ongelukkig maakt laat staan die regenbui. Het is gewoon een beetje dat heimwee gevoel naar vakantie, het gevoel van niets moet en alles mag. De wereld probleemloos lijkt en niets je in de weg staat voor heel veel plezier. Maar zodra je thuis je sleutel in het slot steekt, spat die prachtige luchtbel waar je twee weken inzat uit elkaar en is er alleen nog maar ruimte voor 200 onbeantwoorde mailtjes, een volle brievenbus en koffers vol met vuile was.

 

Ik klink neerslachtiger dan dat ik ben, maar moet even wennen aan een iets mindere inspirerende omgeving. Van een warm bad, onder een koude douche....van het 1001 nachten gevoel, naar de dagelijkse routine....van waterpijp, naar waterkoker.....ach je begrijpt wat ik bedoel!

'Dutch Delight'

We genieten nog steeds van het heerlijke Kusadasi. Het is precies wat ik even nodig had; een heerlijk appartement in de buurt van het strand en het centrum. Minimale inspanning, maximaal genot. We eten hier kebab zoals die bedoelt is, genieten van het heerlijke klimaat en krijgen zoals alle toeristen alle aandacht van de wereld.

Het enige minpuntje zijn al die Nederlanders op iedere hoek van de straat, ik probeer ze te negeren maar om het Nederlandse cafe, de oranje bar en restaurant de lekkerbek kom je niet heen. Borrelnootjes op tafel en kroketten of frikandellen in de frituur, daar loop ik met een grote boog omheen. Het liefst ook om de Turken die zo goed en kwaad als het kan Nederlands proberen te spreken, maar die zijn bijna niet te vermijden! Net zoals de nederlandse benaming op de menukaart,zoals broodje shoarma met knoflooksaus en leuzen in winkels van bv nep horloges (overigens wel heel eerlijk, want er zijn nog steeds Turken die beweren dat het original is!!)

Ik snap dit niet! Waarom hebben sommige Nederlanders sterk de behoefte om zelfs op vakantie, het moment dat je even uit je normale omgeving stapt en weg bent van de Hollandse kost, nog lekker een frikandelletje te gaan eten tussen andere Hollanders. En wie heeft bedacht om zo'n bar of restaurant te beginnen? Waarom zou je op zo'n manier je stempel willen drukken op een mooie Turkse badplaats.

Persoonlijk wil ik alle Turkse specialiteiten eten en zoveel mogelijk van hun cultuur opsnuiven.Afgelopen dagen heeft Mehmet, onze Hollands sprekende gids, ons daar veel over meegegeven. Maar het liefste zou ik een dag mee willen draaien in een Turks gezin of een dag tussen al dıe groente en fruit op de markt willen werken ipv er als toerist langs te lopen.

Maar goed, toeristen in alle soorten en maten, ieder geniet op zijn eigen manier. Ik eet alleen die frikandel en kroket wel weer als ik in Nederland ben.

Turkısh Delıght!

Locatie: Turkije; Kusadasi...30 graden

Al de vakantie cliches zijn in Kusadasi van toepassing, niet dat ik dat erg vind, ik moet er eigenlijk wel om lachen. De happy hours, fish and chips restaurants, entertainment en op alles geld willen verdienen.

Gisteravond hadden ze in ons complex een Turkse avond, wat inhoud een bbq met natuurlijk onbeperkt eten en echte Turkse acts. Een van die cliches, want iedereen die weleens in Turkije heeft gezeten of in ieder geval in een toeristisch vakantieoord weet wat ik bedoel. Heb je er een meegemaakt....heb je ze allemaal meegemaakt. Deze entertainment hebben ze verzonnen om de toerist het gevoel te geven dat ze hiermee een stukje cultuur meekrijgen. De buikdanseres, een dansact en het absolute hoogtepunt van de goochelaar die mensen uit het publiek nodig heeft om te assisteren! Het is puur vermaak, voor mijn gevoel heeft het niets te maken met de daadwerkelijke cultuur. Het heeft eerder te maken met wat de toerist denkt dat de cultuur is en daar spelen de hoteleigenaren op in.

Ik hoorde de muziek aan vanuit ons appartement en kon aan de hand daarvan een invulling geven van wat er op dat moment afspeelde. Bijvoorbeeld de buikdanseres die een langzame start maakt en steeds meer van haar kunsten laat zien op de opzwepende muziek. En om haar publiek nog meer in extase te brengen, geeft ze alles en laat ze heel haar lichaam trillen. Hierna loopt ze flirtend langs alle mannen om geld op te halen in haar aanlokkelijke bh bezet met alles wat glimt.

Eigenlijk is het best triest; voor die buikdansers die waarschijnlijk zich liever een andere baan wenst en de toeristen die veel geld worden afgetroggeld door deze kunstmatige entertainment. Maar uiteindelijk is iedereen misschien wel hartstikke blij, de buikdanseres omdat ze iedere avond haar zakken vult in ieder hotel en de toerist omdat ze denken een echte Turkse avond te hebben ervaren.

Volgende week komen wij thuis met een Turks oog aan een ketting, apple tea en een fles raki. Wij zijn nou eenmaal een makkelijk doelwit en een gewillig slachtoffer.

Heerlijk huilend Holland

Heerlijk om even de ontwerperspen neer te kunnen leggen en te genieten van een, naar mijn mening, welverdiende vakantie. Mijn eerste vakantiedag werd ik veel te vroeg gewekt voor mijn biologische klok en een enorme regenbui. Heerlijk huilend Holland, laat ik me nog maar een keer omdraaien. Ideaal gezien zou ik, na een paar uur geslapen te hebben, gewekt worden door een zonnestraal die door mijn gordijnen zou glippen, maar helaas kon ik A; niet meer slapen en B; ging de rest van de dag het zonnetje niet meer schijnen.

 

En helaas de rest van de volgende 4 dagen ook niet!! Tot op zekere hoogte kan je je vermaken met een beetje poetsen, filmpjes kijken en een potje dammen, maar er komt een moment dat je lekker naar buiten wil en van je ZOMERvakantie wil genieten. Vandaag heb ik dus ook mijn hoogtepunt bereikt; ik heb genoeg van dat trieste weer, we gaan de regen inruilen voor de zon. Niet iedereen zit zo in elkaar, maar mijn batterij wordt pas echt goed opgeladen als ik wat gezonde UV op mijn bolletje krijg. Te vergelijken met zo’n leuke milieuvriendelijke lampion op zonne-energie; ik functioneer ook pas als ik wat zonlicht heb ontvangen. Geef me een portie zon en ik zal stralen!!

 

Dus vandaag heel snel een lastminute boeken voordat ik een paar zonnehemels aan mijn plafond bevestig, een kuub zand in mijn woonkamer stort en een levensgrote kartonnen palmboom in elkaar knutsel. Met z’n tweeën achter de computer de een na de andere zonnige bestemming voorbij scrollend, werd ik met de minuut vrolijker. Griekenland streepte we van ons lijstje, want nog even en daar is het potje op en dus viel ons oog op een stad in het buurland. Bestemming: Kusadasi! Even helemaal niets in een knus appartementen complex aan de kust. Zonnebaden, boekje lezen en om de paar dagen heerlijk de hammam in.

 

Maar daar kom je niet zomaar, want het leek wel of heel Nederland vandaag besloten had een lastminute te boeken, we zagen ons vakantie adres steeds duurder worden of minderen in hoeveelheid vakantiedagen. Gefrustreerd aan de telefoon, omdat ik in de wacht werd gezet door de reisorganisatie, kon ik de druk niet langer aan!! Op mijn fiets gesprongen, gedreven door het deprimerende weer ging ik steeds harder fietsen en zat hijgend in de stoel van het reisbureau. Bijna wanhopig vertelde ik mijn verhaal en vroeg of ze me kon helpen. Maar natuurlijk, wat getyp en getik in de computer, een telefoontje en vakantie Kusadasi stond zwart op wit op mijn reisbescheiden.

 

Een vreugdedansje en een grijns op mijn gezicht! Volgende week een blog met; ‘Het is hier fantastisch!!' En een getekend zonnetje met het aantal graden erin:)

Groot, groter, grootst!

Amsterdam is de perfecte plek om het water op te gaan, dat is er namelijk voldoende. Zo kwamen dus mijn zus, verloofde en kids naar mijn woonplaats om eens de Amsterdamse wateren te bevaren. Voor mijn neefjes (3 en 6) is het als een dagje in een pretpark, van werkelijk alles beginnen zij te stuiteren. Een dagje in de grote stad is een belevenis op zich, dus ze kijken overal hun ogen uit.

Met de bus onder het Ij door maken we de oversteek van Noord naar hartje centrum. Van de bus ,waar ze het inscannen en uitscannen met hun ov-chipkaart al een hele attractie vinden, gaan we de tram in. Die gekke ‘ treinen’  hadden zij in het Brabantse nog nooit eerder gezien, dus voor hun was het als een ritje in de achtbaan. Op de dam aangekomen moeten ze gelukkig niets hebben van de duiven. Deze idyllische duifjes op de dam zijn namelijk gewoon vliegende ratten. Ze zijn brutaal,smerig, poepen overal en daar willen toeristen dan mee op de foto….gatver! Mijn neefjes gelukkig niet ,want zij vonden hun vermaak bij een Engelsman die een brandende bal door zijn broek liet glijden, ‘Great balls of fire’ (in alle opzichten!!).

We vervolgde onze reis naar de opstapplaats van de canalbikes, want wat is er nu leuker dan waterfietsen over grachten van Amsterdam!! Mijn zus en haar verloofde (na deze ervaring bijna ex-verloofde) kregen ruzie over het besturen van de waterfiets, waardoor ze rondjes bleven draaien over het water. Beide waagde ze een poging, maar de een was nog slechter dan de ander en mijn jongste neefje raakte in paniek toen ze tussen andere boten vast kwamen te zitten. ‘ Ik wil bij Mariëlle op de boot’ zei hij overstuur, wat ik heel erg goed begrijp, want wij gingen gestroomlijnd.

Van de waterfiets naar de pond en van de pond naar de pannenkoekenboot (ja ja, een dag met een thema; groot, groter, grootst vervoermiddel op het water). En de pannenkoekenboot was wel echt de perfecte afsluiting van de dag. Onze hongerige buikjes vullen met zoveel pannenkoeken als we op konden en versieren met allerlei soorten beleg. En om het feest compleet te maken, maakte ze halverwege de rondvaart het luik van het onderdek open waar een ballenbak tevoorschijn kwam. Ik heb bij het zien van die gekleurde ballen nog altijd de neiging om een duik te maken, maar heb me in weten te houden en mijn neefje met hun laatste beetje energie zien spelen!

Heerlijk weer even de wereld te kunnen bekijken door de ogen van een kind, ineens zie je alle spannende dingen van je stad en haal je plezier uit de kleine dingen. Bedankt Ruben en Jop voor jullie oneindige enthousiasme!!

Kijken, kijken...wél kopen!

Met één stap in de grote hallen opgebouwd uit golfplaten en je waant je op de Bazaar in Turkije, de zwarte markt in Beverwijk, voor mij altijd een klein stukje buitenland in Nederland.

Hier brachten wij onze hete zaterdag door, in tegenstelling tot de rest van Nederland die waarschijnlijk lag te broeien op het strand. Noem ons gek, maar dit was echt in ons voordeel, want het was heerlijk rustig! Normaal is het een groot mierennest van mensen die zich een weg banen van kraam naar kraam. Een dagje weg in eigen land, maar de sfeer alsof je honderden kilometers over de grens bent. De talen, de geuren en de handel! De eerste knaap die wij vroegen of zijn handeltje Adidasjes de originele waren zei tot onze verbazing dat het de ‘originele van Beverwijk’ waren. Eerlijkheid siert de mens en dat verwacht je niet op een markt waarbij men belachelijke prijzen vragen voor een Guci tas met één C!!!

Maar hier is niets onmogelijk. Binnen de muren van de Bazaar bestaan er geen regels, dus iedereen doet wat ie wil! Dus ook jij als consument hoeft zich ook niet aan de regel te houden, die we normaal gewend zijn aan de kassa van de Appie, namelijk de prijs te betalen die erop staat. Als jij denkt dat het veel minder waard is roep je gewoon je tegenbod. Tuurlijk trekt de verkoper daar een moeilijk gezicht bij of reageert vol verbazing; ‘Maar mevrouw hoe kunt u dat nou zeggen?? Vroeger (toen ik jong en naïef was) vond ik het zielig om af te dingen, maar inmiddels begrijp ik dat ze precies de juiste drama weten te gebruiken. Dus als ze zeggen; ‘Ik maak er dan helemaal geen winst op, hoe moet ik mijn brood verdienen??’, weet ik dat ze een potje staan te liegen! Als je het spelletje weet mee te spellen, kan jij ook je trukendoos opentrekken. Maar helaas werken bepaalde trucjes, zoals weglopen, in Turkije wel maar op Nederlandse bodem iets minder. Zoals mijn partner in crime al opmerkte waarschijnlijk door al die naïeve Hollanders zoals ik zijn ze verwend!

Maar dit hoort bij Beverwijk en dat geeft het ook zijn charme, net zoals de mix van culturen. Een weerspiegeling van onze samenleving waarin veel nationaliteiten samen komen en leren leven en handelen met elkaar. De plek waar zowel Harry, Achmed en Hong hun waren, diensten of gerechten aan de man mogen brengen. Iedereen blend perfect, maar ieder heeft zijn eigen stekkie. De Chinese hal waarbij de geur van Acryl (lees nepnagels) zich mengt met de geur van loempia’s en wokgerechten! De hal die me doet denken aan een markt in Bodrum, waar leren jasjes afgewisseld worden met cosmetica producten en gsm’tjes! De stukjes Holland zijn te herkennen aan marktlui die boven Jantje Smit uit schreeuwen of een broodje bal verkopen!

Buiten de poorten van de Bazaar ben je weer helemaal terug in het land van de fixed prices en sta je bij de parkeerautomaat waar niet mee te onderhandelen is!

Zoek de 10 verschillen...

Van jongs af aan heb ik al een fascinatie voor verschillende culturen. Op de basisschool was mijn harts vriendinnetje een hindoestaans meisje en zij mocht bepaalde dingen niet die voor mij heel normaal waren. Ik begreep al snel dat niets vanzelfsprekend was of normaal. Want wat is normaal? Dat wij onze schoenen aanhouden in huis is niet de regel of dat je bij de koffie een koekje mag nemen uit de koek trommel. Al die gewoontes en ook tradities zijn reuze interessant om te bestuderen, want ook al weet je er nog zoveel van ze blijven je verbazen.

 

Door die nieuwsgierigheid naar andere culturen heb ik me niet alleen veel gemengd met verschillende nationaliteiten hier in Nederland, maar ben ik op reis gegaan. Mijn belangrijkste reis ging naar India, waar ik heel veel gezien heb wat niet ‘normaal’ is. Om de verschillen te kunnen waarnemen is er een leuk onderdeel binnen de vele tradities van iedere cultuur namelijk de bruiloft. In India heb ik er een aantal mogen bijwonen, want daar is in tegenstelling tot Nederland iedereen welkom. Meteen maakte ik kennis met de begrippen love-marriage en arranged-marriage,want veel Indiërs huwelijken hun zoon en dochter nog uit. Daarbij is een bruiloft in het zuiden weer heel anders dan in het noorden. In het zuiden waar ze twee trouwringen aan de tweede teen van iedere voet schuiven, of in het noorden waarbij de vrouwen gesluierd en afgezonderd zitten van de mannen. Dit is niet te vergelijken met Nederland waar inmiddels de meeste met elkaar trouwen omdat ze van elkaar houden, waar de ring aan de rechterhand wordt geschoven en hooguit de familie van de bruid en familie van de bruidegom gescheiden zitten.

 

Nederland is een geweldig land wat betreft de samenkomst van verschillende nationaliteiten en zo heb ik ook hier meerdere bruiloften mee mogen maken. Bijvoorbeeld de bruiloft van mijn Afghaanse buurmeisje waar ze familie vanuit alle windstreken over lieten overkomen en bij ons vind Ome Jan uit Groningen het te ver om aanwezig te zijn. En op de trouwdag zelf werd er 3x gewisseld van kleding, haar en make-up. Daar waar wij Nederlandse vrouwen onze witte jurk dragen, één jurk die we heel kritisch hebben uitgezocht en allang blij zijn dat ons haar in het perfecte model zit. En om daarin te passen diëten wij ons suf, in tegenstelling tot de Afrikaanse vrouwen die maanden in een hut moeten blijven, waar ze alleen maar mogen zitten en eten om dikker te worden,want dan pas zijn ze echt iets waard. Of de Marokkaanse vrouwen waarbij de hele familie op de gang staat tijdens de huwelijksnacht om een druppel bloed op het bed te zien liggen. Wij mogen al blij zijn als de man ons überhaupt over die drempel getild krijgt, na een avond heftig gefeest te hebben.

 

Zo heb ik afgelopen vrijdag een Surinaamse bruiloft mogen meemaken. Surinamers staan erom bekend dat ze te laat komen, maar dat ze dat ook doen bij een huwelijksplechtigheid was mij nog onbekend. Wij Nederlanders staan een kwartier voor tijd op locatie klaar, omdat we geen glimps willen missen van het bruidspaar. Op de tijd dat deze dienst van start zou gaan, waren er welgeteld 20 gasten aanwezig van 200 die zouden komen. Maar waar zij goed in zijn en wij weer wat punten laten vallen; eten! Eten in overvloed en alles even lekker en voor iedereen nog een doggy-bag met kip naar huis, want ze delen niet zomaar een kaasje en wat bitterballen uit!

 

Ieder volgt zijn eigen tradities, niets is normaal of zoals het moet. Het inspireert mij in ieder geval...

Brutaaltjes

Je kent ze wel op de meest onmogelijke momenten vallen ze je lastig, callcenter-medewerkers. Je stapt net in de auto om naar huis te gaan, je staat in de Appie of je wil net de eerste hap van je eten nemen. Omdat deze brutaaltjes altijd anoniem bellen, neem je (in het begin althans) altijd op. Dit omdat je geen eventueel belangrijk telefoontje wil missen, want terugbellen is natuurlijk geen optie. Allemaal slimme marketing trucjes waar wij allen meerdere malen onze billen aan moeten branden voordat we ons lesje leren.

 

Iedere fatsoenlijke burger begint netjes! Op de eerste vraag die gesteld wordt, namelijk ‘komt het gelegen als ik u een paar vragen stel?’ zeggen de meeste mensen de eerste paar keer meestal nog wel ja. Ook al komt het niet gelegen we zeggen de eerste keer allemaal ja, niet wetende wat voor een ellende er gaat komen. Dan krijg je een tergend lang verhaal, waar je met een beetje geluk nog uhu of ja aan kan toevoegen, maar in de meeste gevallen krijg je niet de kans om te onderbreken. Een tornado aan goed geformuleerde zinnen komt over je heen. Het is zo’n doordacht stukje tekst wat zo goed inspeelt op je gevoel, dat je denkt alleen maar te kunnen bevestigen. “U wilt toch ook het beste voor uw kinderen” (een reeks kinderboeken waarmee ze nog beter gaan lezen en schrijven). “U maakt iedere maand gegarandeerd kans op prachtige prijzen met deze loten!!” (20% korting op een vijfdelige pannenset is geen prijs!!) Voor je het weet is er geen weg meer terug en ben je overgestapt van energiebedrijf of ben je voor een jaar lid van een of andere Duitse loterij.

 

Daarnaast heb je ook nog van die vervelende lui die op straat staan met hun klembord onder hun armen. De eerste keer denk je, ik zal eens luisteren wat ze te vertellen hebben of je denkt zelfs heel naïef dat ze gewoon de weg komen vragen. Niets is wat het lijkt, ze willen je gewoon keihard inpakken met hun vriendelijke koppies. In het begin geef je ze nog aandacht en trap je zelfs een paar keer in hun verkooppraatjes. Zo ben ik al een keer lid geworden van de ECI-boekenclub en donateur van een of ander fonds,omdat ze me wisten in te pakken met hun snelle babbel of knappe koppie. Daarna heb ik nog een aantal keer naar deze gasten geluisterd en geprobeerd ze op een vriendelijke doch duidelijke manier af te schudden. Toen ik eenmaal doorhad dat me dat gewoon onnodige tijd en energie kostte bedacht ik me dat ik zou zeggen dat ik haast had, totdat één van die slimmeriken zei dat hij wel even mee wilde lopen. Volhardend en ontzettend irritant!

 

Inmiddels ben ik de onbeschofte burger wat dit betreft en maak ik op straat geen oogcontact meer of loop ik in een boog om die groep met dezelfde regenjasjes heen.  Ook aan de telefoon, zodra ze een aanzet maken hun riedeltje met voorgeprogrammeerde onzin te verkopen zeg ik resoluut; “geen interesse!!”. Ik weet dat diegene die daar met al zijn goede bedoelingen op straat staat te werven of die gasten aan de andere kant van de telefoon 100 keer dit soort vervelenigheid over hun heen krijgen, maar dit baantje is een keuze. Bij deze roep ik ze allemaal op hun werk per direct neer te leggen. Doe ons beide een plezier en stop die nonsens!! 

3JokerS

Vroeger zaten wij er als gezin ieder jaar weer helemaal klaar voor, het Eurovisie Songfestival. Meestal om 8 uur op een zaterdagavond; pa en ma met een glaasje, klaar om geëntertaind te worden. En mijn zus en ik met pen en papier in de aanslag om onze punten en die van alle landen te noteren. We hielden dan de tv-gids bij de hand om te zien hoeveel landen we nog moesten, voordat Nederland de bühne op zou komen. Kritisch gaven we dan allen onze mening over het liedje, het decor, de kleding en de algehele presentatie. En dan kwam uiteindelijk het aller-leukste moment de puntenlijsten die gegeven werden in alle mogelijke accenten: ‘and finally our 12 points go to…..’

Dit jaar werd ik er tijdens het zappen aan herinnerd, anders was heel het songfestival totaal langs me heen gegaan. En om heel eerlijk te zijn heb ik er dit jaar geen minuut naar gekeken,want ik zag die vlaggen door het beeld suizen en ik heb meteen weer door gezapt. Het songfestival is gewoon niet meer wat het was. Sowieso wordt de Nederlandse inzending steeds troostelozer; van Sieneke, die heel willekeurig is geselecteerd door een verstrooide Pierre Kartner, naar de 3JS waarvan we allang hadden kunnen weten dat ‘t dramatisch zou aflopen.

Ten eerste; het liedje is oorspronkelijk in het Nederlands en ze hebben behoorlijk moeten worstelen om het op zo’n manier te vertalen naar het Engels dat het de lading nog steeds zou dekken. Ten tweede; het songfestival heeft niets meer te maken met een goed liedje,maar de show die je ervan maakt. En hun Hollandse heupen waren totaal niet voorbereid op een flitsende choreografie en daarbij bedachten ze last minute dat ze die waarschijnlijk eentje nodig hadden. En tenslotte (waarschijnlijk het aller belangrijkste); het oog wil ook wat en aantrekkelijk zijn ze niet en laten we het maar niet over de kledingsmaak van de Volendammers hebben.

Eén miljoen Nederlanders hebben de halve finale gekeken, wat ik echt onbegrijpelijk vind. Ik hoor er niemand meer over, behalve de homo-gemeenschap die nog steeds hard gaan op alle acts. Wat dan wel weer begrijpelijk is, want het songfestival is natuurlijk over de top. Hoe absurder hoe beter, hoe meer glitter hoe smeuïger, eigenlijk alles in overtreffende trap scoort hoge cijfers. En wij Nederlanders zijn gewoon niet zo, we hebben het geprobeerd met een jurk waar dansers uitkwamen en de glitterpakken van de toppers, maar het werkt gewoonweg niet!!

Dit jaar hebben we in de halve finale de laatste plek behaald en hebben we al 7 jaar op een rij de finale niet eens gehaald. Dat is toch om je kapot voor te schamen! Laten we even heel realistisch zijn, als het al geen doorgestoken kaart zal zijn (want buurlanden geven elkaar sowieso altijd hoge punten),maak we toch geen schijn van kans, want we sturen de ene kansloze artiest naar de ander naar het Songfestival. We hebben ons best gedaan, maar niemand neemt ons nog serieus. We hebben ooit een aantal hits gescoord, maar op een gegeven gingen we koppie onder en we zijn nooit meer boven gekomen.

Kunnen we gewoon niet voor altijd onze joker inzetten, voordat het nog gênanter wordt??!!

Bonbonnetje!

Vroeger waren onze ideeën en interesse heel erg uiteenlopend, die van mijn zus en mij, maar één fantasie delen we al van jongs af aan. Trouwen in een schitterende witte jurk! Toen we als meisjes op de bank naar Sissi zaten te kijken, zwijmelde we helemaal van het zien van al die prachtige bonbonnetjes van jurken. In dat silhouet zouden wij , later als we groot waren, gaan trouwen! Een strak aangesnoerd bovenlijfje, een mega wijde rok, een sleep en een sluier (in onze fantasie kon dat ook nog weleens een kroontje zijn).

Vrijdag was het moment daar, mijn zus zou haar Sissi jurk mogen gaan uitzoeken. Daar waar wij als jonge meisjes van droomde en met onze barbiepoppen alvast een generale repetitie liepen, werd werkelijkheid! Met drie dames zo’n bruidsshop binnenkomen, is als drie kinderen in een snoepwinkel. Een snoepwinkel met hele dure snoepjes weliswaar, maar het is maar al te leuk ervan te mogen proeven vooral van de allerduurste snoepjes. We waren er natuurlijk voor mijn zus, maar laten we eerlijk zijn, iedere vrouw dwaalt met haar ogen langs al die borduursels en steentjes opzoek naar haar droomjurk. Ik dus ook en ik heb een leuke sneakpreview gehad. Eentje waarvan je spaarrekening niet blij wordt, want natuurlijk valt mijn oog op de allerduurste (hoe kan het ook anders).

Focus terug bij de aanstaande bruid, want wat ziet ze er prachtig uit. In de ene jurk nog mooier dan de andere. Deze jurken zijn magisch, iedere vrouw komt stralend de paskamer uit. Op elke verdieping van de bruidswinkel vind iedere vrouw haar geluk en hoor je ‘oooh’ en ‘aaah’ geluiden van moeders, schoonmoeders, zusjes of vriendinnen. Hier en daar wordt zelfs een traantje weggepinkt.

Na meerdere jurken gezien te hebben, wordt het tijd om echt kritisch te worden. Daarvoor wil ik als modeontwerpster al mijn kennis uit de kast trekken, zodat we zeker de juiste keuze maken, maar dat is totaal niet nodig. Iedereen kon zien welke het moest worden! De jurk waarmee ze de paskamer uit kwam lopen als de aller gelukkigste vrouw van de wereld. Wij als moeder en zus van de bruid zagen dat, maar ook de mensen om ons heen. Iedereen beaamde wat wij allang wisten, dit is ‘m!! Trek die fles met bubbels maar open, want we hebben iets te vieren; mijn zus gaat trouwen in de jurk van haar dromen!!

Bea's B-Day

Het is bijna alsof hoe hoger je in het land komt hoe uitbundiger men Koninginnedag viert.

 

Ik ben geboren en getogen in Eindhoven, dus ik weet niet beter dan gemiddeld uitbundig Koninginnedag te vieren. In onze buurt was het iets speciaals, omdat de buurtvereniging voor alle kinderen er een groot feest van maakte.Het meest centrale grasveld in onze wijk transformeerde tot een waar kinderparadijs. Je kon zelfgemaakte spulletjes verkopen of gewoon meedoen aan alle oud Hollandse spelletjes.  Dat laatste was natuurlijk het allerleukste, want niets is leuker dan op een eerlijke manier winnen van buurtgenootjes. Kinderen verzinnen in spoorzoekertje of tikkertje hun eigen regels, maar hierin kon je niet vals spelen. Want je scorekaart hing met een koord om je nek, waarop nauwkeurig je behaalde punten werden bijgehouden. Ieder kind keek hier ieder jaar weer naar uit, maar op een gegeven moment ontgroei je die gekte en wordt eigenlijk 30 April niets meer dan de dag waarop je moeder de vlag uithangt.

 

Vervolgens ging ik voor mijn studie in Maastricht wonen, waar er helemaal geen oranje menigte door de straten liepen. Sterker nog er gebeurde niets, helemaal niets. Ja, het was een nationale vrije dag, maar aan de reden voor deze vrije dag werd geen aandacht besteed. Alsof alle tijd, energie en geld op is gegaan aan carnaval en niemand de moeite doet iets leuks te doen voor Bea’s verjaardag. Voor mij toch wel een beetje een tegenvaller van de Limburgers die bekend staan om hun feestgedrag, maar een feestje ter ere van de Koningin is schijnbaar in hun ogen toch echt iets voor boven de rivieren.

 

Een paar jaar later vestigde ik me in Amsterdam en daar lijkt het juist alsof carnaval de stad is in getrokken. Nog net geen polonaises, maar de feestmutsen komen wel degelijk uit de kast. De straten zien oranje alsof Nederland de finale van het WK voetbalt en het is heel de dag feest. In tegenstelling tot Maastricht, waar Koninginnedag zachtjes voorbij sluipt en in tegenstelling tot Eindhoven waar het in mijn herinnering meer een feest voor kinderen was, gaat hier het dak eraf. Het is een feest voor iedere cultuur en voor jong en oud. De voorbereidingen beginnen ruimschoots van te voren en het feestgedruis begint al in de middag van 29 April.  Niet alleen de straten, maar ook de grachten zien oranje en je ziet kraampjes op iedere hoek van de straat. Het vondelpark staat vol kinderen die hun talent laten zien of oude spulletjes verkopen met volle overtuiging. Toeristen kopen last minute ‘I love Holland’-shirts en drinken een biertje op de gratis feestjes die op ieder plein in Amsterdam worden gegeven. Amsterdam kent haar feestjes!

 

Ik weet zeker er is geen land dat zo uitbundig het nieuwe levensjaar van de Koningin viert als Nederland en er is geen stad in dit land waar je dit feest zo goed kan vieren als Amsterdam.

23/4

Als je eenmaal kind af bent of op z'n minst boven de 21 wordt het animo om je verjaardag te vieren steeds minder. Je wilt je leeftijd niet meer van de daken schreeuwen, geen slingers en trossen ballonnen in huis om je daaraan te herinneren. Ik daarentegen wil daar maar niet van loskomen en vind jarig zijn nog steeds een grote happening!! Mensen om mij heen zijn hier ieder jaar weer verbaast over (waarschijnlijk omdat ze elk jaar denken/hopen dat ik er overheen ben), maar gelukkig vinden ze het leuk dit samen met mij te vieren…althans die indruk geven ze mij.

Dit weekend werd ik 27 en dat vond ik in tegenstelling tot andere mensen reden voor 3 dagen feest. Het is geen spectaculaire leeftijd,maar ach...waarom zou je het niet spectaculair maken. Het mooie gezegde gaat; het leven is één groot feest,je moet alleen zelf de slingers ophangen. Dit jaar hoefde ik dat gelukkig niet zelf te doen en had ik veel lieve mensen om me heen die me heel speciaal hebben laten voelen.

Mijn vriend wist niet wat hij hoorde toen ik zei dat hij vrijdag, zaterdag en zondag vrij moest houden voor mijn verjaardag. ‘Zelfs de koningin viert haar verjaardag niet zo vaak!!’ Ik had er ook een nationale feestdag van kunnen maken, maar daar ben ik te bescheiden voor. Gewoon vrijdag een feestje voor vrienden, waarbij mijn verjaardag om 12 uur officieel werd geopend met een luidkeelse ‘lang zal ze leven’ ( wat ervoor heeft gezorgd dat mijn buurman een dag later een bloemetje voor me deur had gezet!).  Zaterdag een hele speciale dag (waarbij ik me wel degelijk koningin, of op z’n minst prinses heb gevoeld) met een onvergetelijk romantisch cadeau. En afsluitend zondag een tuin vol paaseieren en familie met een zonnetje aan een strak blauwe hemel!

Ik kan het iedereen aanraden; werk nooit op je verjaardag, blaas de ballonnen op en eet heel de dag taart. En als het je bevalt, plak je er gewoon een dag of twee aanvast!!

Blote Billen Parade

Sommige mensen voelen zich heerlijk en vrij zonder kleding ,zonder schaamte laten zij hun blote zelf aan de buitenwereld zien. Bij mij is dat het tegenovergestelde, ik voel me heerlijk en vrij met kleding aan, sterker nog het draagt deels bij aan wie ik ben.

Ik heb mezelf nooit gezien als preuts, maar elke keer als ik een sauna heb bezocht, kan me mezelf niet anders bestempelen. De meeste mensen die daar rondlopen zijn zo ontzettend comfortabel naakt! Of misschien ben ik gewoon zo bewust van mezelf? Als ik het zwembad uitkom of een trapje oploop bedenk ik me wel even wat het zicht van de persoon voor/achter me is. En geloof me, daar denkt de gemiddelde sauna bezoeker niet altijd aan. Ik heb heel wat nietsverhullende posities gezien, waarvan ik plaatsvervangende schaamte kreeg. Alsjeblieft mensen, neem deze sauna-etiquette goed in je op; let op hoe je zit (zeker niet wijdbeens) en hoe je ligt of belangrijker nog hoe je gaat liggen of omhoog komt.

Misschien moet ik het iets meer loslaten als ik volledig wil kunnen ontspannen en genieten van een saunabezoek, maar ik denk echt dat er grenzen zijn wat betreft loslaten! Bij mijn eerste sauna bezoek heb ik met verbazing zitten kijken naar een vrouw die haar lunch aan het nuttigen was....poedelnaakt.…op een ligbed…met aan elke zijde van het bed een been….en daar tussen in haar bord eten. Ik ben toch niet vreemd als ik dat merkwaardig of gewoonweg onsmakelijk vind!! Er staat niet voor niets dat je een badjas moet dragen als men eet. Dat jijzelf helemaal ok bent met je naakte lijf; prima! Maar dat wil niet zeggen dat je een ander een plezier doet met het uitzicht wat je creëert.

In die hele blote billen parade zie heel wat vormen en maten voorbij komen. Ik zal niet in detail treden (wat ik wel deed tijdens het avond-eten tot ergernis van mijn lieve vriendje (want ervoor praten tijden het eten vind ik schijnbaar geen probleem!!)), maar ik vind het dapper hoe sommige mensen hun blote lijf zonder enkel schaamrood op hun kaken kunnen tentoonstellen. En nou weet ik dat dit niet de bedoeling is van een sauna; zien en gezien worden, maar iedereen kijkt! Waar je dan voor moet uitkijken is; staren of niet eens staren maar net een seconde te lang met je ogen op één plek blijven hangen. Dat doe ik dus met regelmaat, onbewust weliswaar. Voor mij is een dagje sauna dan echt een training, want waar jij niet wil dat mensen naar jou staren, moet je dat dus ook niet zelf doen.

Aan het einde van de dag stap je uit de wondere wereld van naaktheid en is je brein zich waarschijnlijk al aan het voorbereiden op de geklede wereld en vraag je je gek genoeg af; 'Waarom zijn er in hemelsnaam mannen in dezelfde kleedkamer??'