Like!

Gister vertelde een vriendin van me, hoe vreselijk onthand ze was zonder haar Iphone (vrijdag gecrasht en uit frustratie uit haar handen laten vallen). Na een gesprek over hoe ze de tijd tot een nieuw abonnement ging overbruggen, sloot ze af met; ‘ik heb er mee leren leven en ik denk dat het wel goed zal komen!’ Hoe dramatisch dit ook klinkt, we zijn allemaal verslaafd geraakt aan onze smartphone en ja, als deze dan wegvalt om wat voor trieste reden dan ook, moeten we daar inderdaad mee leren leven!

 

Want laten we even terug gaan naar de tijd voor de mobiele telefoon. Als we toen een afspraak buiten de deur hadden, kwamen alle details heel nauw. Nu kun je elkaar nog even berichten met; ‘hi, ben 10 minuutjes later’ of ‘Ik ben nu ook op het station, waar sta jij precies?’ Toen we dat nog niet konden was het heel belangrijk om juiste afspraken te maken, een exacte plaats op een exacte tijd. Te laat komen was daardoor ook een stuk moeilijker en gebeurde dus ook niet zo vaak.

 

Sinds ik in het bezit ben van mijn smartphone, ga ik minder goed voorbereid op pad. Voorheen deed ik research in waar ik precies moest zijn, maakte ik desnoods een uitdraai van een plattegrond, op z’n minst het adres en andere details. Zo moest ik gister op een voor mij onbekend adres zijn en daar waar ik normaal gesproken voor vertrek even mijn huiswerk zou doen, pakte ik nu mijn fiets en checkte ik onderweg even het adres in mijn email en traceerde ik dit via mijn google maps. Heerlijk aan niets meer hoeven denken voordat je op pad gaat, zelfs al zou ik mijn portemonnee vergeten zou ik met mijn telefoon nog kunnen betalen.

 

Helaas is een naar gevolg van dit mirakel, dat nog meer mensen geobsedeerd naar hun telefoon gapen. Met hun appie-app door de Appie, met google maps door de stad, wakker worden met nu.nl, even een vriendin taggen op een foto die je zojuist hebt gemaakt en vervolgens natuurlijk wel even haar comment like-en. Het gevaar sluipt erin dat we alleen nog maar communiceren via onze smartphone, zelfs al zitten we naast elkaar.

 

Ik ben ook schuldig aan dit gedrag, gewoon omdat het zo makkelijk en vooral ook leuk is. Ik leg heel mijn leven vast en deel het met iedereen die het interesseert, maar besef me wel dat we inderdaad nog kunnen leven zonder een smartphone. Dat ik iets vaker dingen moet gaan ervaren in plaats van er een foto van te maken en te posten op facebook. Of gewoon iets niet te like-en en tegen de persoon zelf te zeggen dat ik het leuk vind. Even een echte thumbs up of een hart onder de riem, een echte por en een goed gesprek!