Aardig boompje

Heerlijk al die lichtjes die worden ontstoken in deze donkere dagen. Iedere dag zie ik mijn Facebook-vrienden weer een kerstboom plaatsen om hun sombere woonkamer op te lichten. Grappig om te zien hoe iedereen trots zijn pronkstuk laat zien in al zijn enthousiasme. Zo waren wij waarschijnlijk één van de eersten die Facebook verblijde met onze mooie boom, want met één hand zwaaide de Sint uit en met de andere hingen wij onze vrolijke ballen in de boom!

Nou moet ik heel eerlijk de allereerste kerstboom eigenaren benoemen, namelijk; mijn moeder en mijn zus. Zij wachten niet eens tot de Sint zijn bootje pakt...nee, een dag voor pakjesavond hadden zij alweer de beste boom te pakken. Onder het mom van; je moet er vroeg genoeg bij zijn om een mooie boom te bemachtigen, gaan zij zodra ze te koop zijn op pad, omdat ze eigenlijk gewoonweg niet langer kunnen wachten! Daarom kon het ook niet uitblijven dat mijn moeder en mijn zus de krant haalden; het Eindhovens Dagblad wel te verstaan. Artikel plus foto met naam en toenaam, dat zijn de echte kerstfanaten en daar heb ik een tik van mee gekregen.

Daarom stonden Lionel en ik 6 december ook in de Praxis om onze kerstboom uit te zoeken. Daar waar de gemiddelde persoon hun aankoop deed tussen de 10 en 15 minuten, kostte het ons anderhalf uur om de perfecte boom te vinden. Een boom uitzoeken met twee perfectionisten is niet makkelijk, maar niet onmogelijk. Het resultaat mag er zijn, met zijn twee bij anderhalve meter mag hij er zeker zijn!! Toen we in die megabouwmarkt stonden dachten we; aardig boompje, maar in de woonkamer neemt hij toch veel van de ruimte in. Maar in zijn volle twinkelende glorie vrolijkt hij wel de hele ruimte (en ons) helemaal op.

Want hij verteld ons dat er weer een aantal dagen vrij aan zitten te komen! Dagen vol met eten, kado’s en gezelligheid, een Nieuwjaar met oliebollen en goede voornemens. Nog even heerlijk genieten van de decembermaand, want als die naalden in januari weer beginnen te vallen en de dagen niet langer lijken te worden, verlang je terug naar die warmte (of zou mijn Nordman zijn naalden tot in februari kunnen houden??)

Balletje trappen

Pfff tussen alle drukte van een nieuwe baan, feestdagen en mijn zus d’r bruiloft heen (tevens mijn verklaring voor mijn afwezigheid) vang ik veel op van al de onrust in voetballand. Als ik mijn vriend (Ajacied in hart en nieren) mag quoten: ‘Het gaat niet goed met onze club; behalve de vele blessures, gaat nu ook de raad van commissarissen MINUS Johan Cruijff belachelijke keuzes maken, het merendeel van die gasten hebben de ballen verstand van voetbal....etc etc bla bla bla’

 

Dagelijks hoor ik dit commentaar door het huis galmen, waarop ik reageer met ja...uhu....vervelend, zonder me er meer in te verdiepen (sterker nog wil soms nog weleens de mute-knop indrukken waarbij ik weg snooze in mijn eigen wereld) Dat tot daar aan toe, maar dan zet je de tv aan of sla je een krant open en zit je weer oog en oog met meneer Cruijff. Het is een gebed zonder eind en ik vraag me af hoeveel Nederlanders zitten te wachten op deze overkill aan voetbal. Het is bijna nog groter nieuws dan de kredietcrisis of de onrust in het Midden Oosten...we hebben het over een potje voetbal in hemelsnaam. Het is alsof de hele wereld vergaat als Cruijff afscheid neemt van Ajax. Even heel zwart-wit, hoe belangrijk is dit op wereldniveau?

 

Ik weet zeker dat heel veel vrouwen het met mij eens zijn, dat dit een vreselijk opgeblazen toestand is. Dat terwijl mijn vriend nu onrustig op de bank zit, omdat vanavond een beslissing gaat vallen. Gespannen volgt hij Voetbal International, wat ik doorgaans een hilarisch programma vind om te kijken, maar nu ook alleen maar over deze poppenkast gaat. Daar waar ik normaal naast hem op de bank zit te lachen om die mannen die zich druk lopen te maken over clubs waar ik nog nooit van heb gehoord of hoe ze spelers belachelijk maken waarvan ik het bestaan nog niet eens wist. Normaal gesproken vermakelijk om te zien hoe die mannen zich opwinden om een potje voetbal, maar vanavond heb ik mijn joker ingezet.

 

Tuurlijk heb ik er als vrouw helemaal geen verstand van (dat geef ik toe en daar ben ik heel blij om), maar laten we ons bezig houden met belangrijke zaken!!

Handleiding Fietsverhuur

Amsterdam is een geweldige stad en dat willen heel veel mensen ervaren. Heel leuk allemaal, maar dat betekent dat onze drukke stad ook nog eens 365 dagen per jaar bezocht wordt door toeristen over de hele wereld. Gister constateerde ik en een vriendinnetje dat de Italianen waarschijnlijk een nationale vrije week hebben, want overal horen we die mooie spaghetti-taal. Gillende Italiaanse vrouwen in het café bij het zien van een muis (Benvenuto a Amsterdam) en stijlvolle types op de bekende rode en gele toeristen-fietsen die luid ‘a destra’ roepen naar de voorste in de colonne.

 

We moeten natuurlijk niet klagen, want deze toeristen zorgen natuurlijk ook voor een groot deel van het inkomen van onze stad. Maar iedere Amsterdammer die je spreekt over de toeristen, zal zijn ongenoegen uitten over de vele bezoekers die het ons niet altijd makkelijk maken. En dan heb ik het vooral over hoe deze toeristen zich voort bewegen in het verkeer. Op de gehuurde gele en rode fietsjes maken ze de stad onveilig, in de meest letterlijke zin van het woord. De meeste van hen zijn niet gewend in eigen land te fietsen, kun je nagaan wat voor situaties dat oplevert in het verkeer.

 

Ten eerste kennen ze hun plek op de weg niet. Want waarom op dat rode smalle stuk fietsen als dat zwarte stuk van de weg veel breder is. Of al fietsend de gebouwen links en rechts gaan bekijken, in plaats van voor je te kijken. Sterker nog, gewoon even stoppen om een foto te maken of met elkaar te overleggen welke kant ze op moeten. Moet allemaal kunnen! Bijna alsof ze dit in de handleiding meekregen bij het huren van die gele of rode fiets.

 

Maar eerlijk gezegd zorgt deze onwetende toerist ook wel voor een hoop leedvermaak. Wij wonen aan een rond plein, te vergelijken met een rotonde. Regelmatig zie ik het weer gebeuren dat zo’n groep of tweetal gekleurde fietsjes de rotonde in tegengestelde richting op fietsen. Of wanneer je ze ziet balanceren met hun wielen vast in de tramrails, omdat ze niet weten dat je altijd dwars over een trambaan moet fietsen.

 

Gelukkig worden we door hun ten alle tijden gewaarschuwd voor of een blokkade op de weg of een hilarische situatie door felle kleur van de fietsen (dat kan geen toeval zijn!)

Hatsjoe!

Ik heb de beurt overgegeven aan mijn vriend en nu ben ik de aanvoerder van vitamines en voldoende zorg. Al heel de dag ligt hij in een deken gecocoond op de bank. Met een pruillip vraagt hij om een kopje thee met citroen. Over het algemeen zorgen wij vrouwen graag en natuurlijk vertroetelen wij maar al te graag diegene van wie we houden. Heel lang heb ik niet begrepen waarom mijn moeder altijd voor een kopje thee of koffie moest zorgen, ik begreep al helemaal niet waarom mijn vader niet zijn eigen appeltje kon schillen. Maar dat begrijp ik steeds beter; wij vrouwen zorgen graag en mannen vinden het fijn om voor gezorgd te worden. Helemaal als ze ziek zijn, want dan hebben ze ons nog meer nodig dan normaal.

 

We krijgen geen gebruiksaanwijzing bij de man, hoe graag we dat ook zouden willen, maar één ding weten we allemaal. Als mannen ziek zijn, zijn het hele zielige vogeltjes! Zo zien ze eruit, zo gedragen ze zich want als een man ziek is vergaat de wereld! Kuchend, proestend en snotterend, laat hij je weten dat hij zich echt heel erg slecht voelt. Het is maar goed dat mannen geen kinderen hoeven te baren, want ik denk niet dat ze dat zouden overleven. Mannen zijn misschien sterker, maar vrouwen kunnen meer pijn verdragen, dat mag wel een feit zijn.

 

Of is het allemaal niet zo erg en vinden jullie gewoon onze aandacht zo fijn? Vinden jullie het gewoon lekker als we jullie instoppen, voeren met sinaasappeltjes en een extra aai over jullie bol geven. Want als dat het is weet ik zeker dat als jullie daar om vragen, wij vrouwen jullie met heel veel liefde extra vertroetelen. Als jullie na een dag werken thuis komen, helemaal kapot willen wij best meer doen dan alleen een schouderklopje geven. Want ook al riep ik vroeger nog zo hard tegen mijn moeder; ‘Pap kan ook best zelf dat appeltje schillen!!’...snap ik inmiddels wel waarom ze het doet. Namelijk dat wat ze mij toen ook al zei; ‘Wacht maar als jij de man vind van wie je zielsveel houdt....’ oftewel; voor je geliefde heb je alles over. Als hij graag iets wil, of dat nou een geschild appeltje is of alle zorg die hij nodig heeft als hij zich niet lekker voelt....je bent er voor hem zoals hij er ook voor jou zou zijn!

 

'...kom eraan lief!'

Eerste Schooldag

Vroeger zou je moeder nog een briefje kunnen schrijven; Mariëlle is ziek en kan vandaag helaas niet op school komen. Maar in de keiharde volwassen mensen wereld, gaat die regel helaas niet meer op. Ziek op je allereerste werkdag is geen excuus om niet te gaan werken, want dat zou je weleens je baan kunnen kosten (het was overigens wel een reden vorige week mijn blog niet te schrijven...sorry trouwe blog lezers). Ik heb geen idee wat de consequenties van mijn afwezigheid in het begin van mijn proeftijd zouden kunnen zijn, maar was niet van plan die te ondervinden.

 

Dus vorige week ging ik gewoon van start, koorts of geen koorts, wel of geen snottebellen aan mijn baas z’n bureau (geloof me een verpletterende eerste indruk was dat zeker niet), gewoon je stinkende best doen. Helemaal netjes zoals je vroeger met je nieuwe kleren je eerste schooldag begon en een leeg schriftje schoof ik aan bij mijn nieuwe baas. Gek genoeg vond ik de eerste werkdag nog spannender dan mijn sollicitatie gesprek. Daar kon ik net doen alsof ik heel zeker van mijn zaak was en kon ik de boel wel een beetje weg bluffen, maar nu kwam het erop aan. Die verwachting die ik had gecreëerd moest ik nu ook even waar gaan maken.

 

Ik was heel blij dat ik die eerste dag had overleefd, niet dat het zo verschrikkelijk was, maar wel omdat ik me zo verschrikkelijk voelde. De halve dag niets kunnen horen van al wat niet vastzat en de rest van de dag met zakdoekjes aan mijn neus gelopen van al wat niet loskwam. Durfde niet te luidruchtig mijn neus te snuiten in de rustige kantoorruimte, dus ben toen maar aan het deppen geslagen. Je begrijpt de laatste uurtje inspanning kwamen uit mijn tenen.

 

Maar zoals ook iedere brugklasser zijn eerste dag niet denkt te overleven maar daar ook altijd in slaagt, slaagde ik er ook in deze dag zonder al te veel kleerscheuren door te komen. En zoals je altijd bang bent naast een vreemd persoon gezet te worden in de klas of hele vervelende klasgenootjes te krijgen, vallen die collega’s ook altijd weer mee. De ene klas is de ander niet, van meer gezelligheid tot iets meer ijver, ik weet mijn draai er zeker wel te vinden!

 

(Lieve NoNo meisjes, ik kijk ons jaarboek met heel veel plezier in...tot de eerste reünie!)

Like!

Gister vertelde een vriendin van me, hoe vreselijk onthand ze was zonder haar Iphone (vrijdag gecrasht en uit frustratie uit haar handen laten vallen). Na een gesprek over hoe ze de tijd tot een nieuw abonnement ging overbruggen, sloot ze af met; ‘ik heb er mee leren leven en ik denk dat het wel goed zal komen!’ Hoe dramatisch dit ook klinkt, we zijn allemaal verslaafd geraakt aan onze smartphone en ja, als deze dan wegvalt om wat voor trieste reden dan ook, moeten we daar inderdaad mee leren leven!

 

Want laten we even terug gaan naar de tijd voor de mobiele telefoon. Als we toen een afspraak buiten de deur hadden, kwamen alle details heel nauw. Nu kun je elkaar nog even berichten met; ‘hi, ben 10 minuutjes later’ of ‘Ik ben nu ook op het station, waar sta jij precies?’ Toen we dat nog niet konden was het heel belangrijk om juiste afspraken te maken, een exacte plaats op een exacte tijd. Te laat komen was daardoor ook een stuk moeilijker en gebeurde dus ook niet zo vaak.

 

Sinds ik in het bezit ben van mijn smartphone, ga ik minder goed voorbereid op pad. Voorheen deed ik research in waar ik precies moest zijn, maakte ik desnoods een uitdraai van een plattegrond, op z’n minst het adres en andere details. Zo moest ik gister op een voor mij onbekend adres zijn en daar waar ik normaal gesproken voor vertrek even mijn huiswerk zou doen, pakte ik nu mijn fiets en checkte ik onderweg even het adres in mijn email en traceerde ik dit via mijn google maps. Heerlijk aan niets meer hoeven denken voordat je op pad gaat, zelfs al zou ik mijn portemonnee vergeten zou ik met mijn telefoon nog kunnen betalen.

 

Helaas is een naar gevolg van dit mirakel, dat nog meer mensen geobsedeerd naar hun telefoon gapen. Met hun appie-app door de Appie, met google maps door de stad, wakker worden met nu.nl, even een vriendin taggen op een foto die je zojuist hebt gemaakt en vervolgens natuurlijk wel even haar comment like-en. Het gevaar sluipt erin dat we alleen nog maar communiceren via onze smartphone, zelfs al zitten we naast elkaar.

 

Ik ben ook schuldig aan dit gedrag, gewoon omdat het zo makkelijk en vooral ook leuk is. Ik leg heel mijn leven vast en deel het met iedereen die het interesseert, maar besef me wel dat we inderdaad nog kunnen leven zonder een smartphone. Dat ik iets vaker dingen moet gaan ervaren in plaats van er een foto van te maken en te posten op facebook. Of gewoon iets niet te like-en en tegen de persoon zelf te zeggen dat ik het leuk vind. Even een echte thumbs up of een hart onder de riem, een echte por en een goed gesprek!

Liefdesvijver

De zoektocht naar de ware is een hels karwei. Dit omdat wij van jongs af aan geloven dat er maar één ware is en wij, althans ik, dit te lang blijven geloven. Ik ben inmiddels van mening dat het onmogelijk is dat er maar één persoon op deze hele aardbol rondloopt met wie je match en je het ware-liefde-gevoel kan hebben. Tuurlijk als je hem eenmaal gevonden hebt, is er maar één en dat is jouw prins op het witte paard.

 

Om me heen heb ik een aantal single vriendinnen en collega’s, waarmee ik die oude single-gevoelens zo nu en dan kan delen. Want ondanks dat ik al 8 maanden gelukkig ben met mijn vriend, kan ik me nog steeds heel goed verplaatsen in de situatie van deze vrijgezellen dames. Na wat nare dates, geen geschikte vriendjes en gebroken harten, ben je in staat de zoektocht op te geven en vraag je af waar je in hemelsnaam die leuke man gaat vinden.

 

Collega X leerde haar meest recente date kennen op een feestje en voelde de vonk overslaan. Na een geslaagde eerste date en veel langdurige telefoongesprekken leek er echt een klik te zijn. En wanneer ze dacht beet te hebben, beet de vis niet meer of sterker nog zwom hij gewoon verder! Gelukkig zijn er nog meer mannen in deze prachtige vijver van mannelijk schoon (dat wil ik haar en alle andere single vrouwen bij deze even meegeven), helaas moeten we alleen af en toe teleurstellingen slikken. Net zoals de mannen teleurstellingen van ons moeten slikken, als wij onze interesse verliezen. Want dames vergeet niet dat ook wij ook mannen in de kou hebben laten staan aan de rand van onze vijver!!

 

Na elke mislukte poging, komt de terugkerende vraag waarom? Waarom vind hij me eerst wel leuk en nu niet meer, waarom kan hij zich niet binden, waarom zegt hij dit of waarom reageert hij zo? Waarom, waarom, waarom? Een vraag waar je nooit antwoord op gaat krijgen, want het is nou eenmaal een feit dat wij vrouwen uit een ander hout zijn gesneden, we spreken niet dezelfde taal, we komen van een andere planeet, oftewel wij vrouwen gaan mannen nooit begrijpen en vice versa.

 

Lastige klus dus om de ware jacob te vinden, ik zou willen dat ik de magische tip kon geven, maar die heb ik niet. Het is puur toeval, of misschien wel voorbestemd; de juiste persoon, op het juiste moment. Het is niet gezegd dat het onmogelijk is om hem tegen te komen in een bar of hem juist tegen te komen op een bruiloft (wat veel mensen beweren). Maar denk ook niet dat als je met je single-mandje door de Appie loopt, er die avond de ware liefde aanschuift voor een bordje spaghetti.

 

Er is geen regel, een plek of plan van aanpak waarmee je jouw soulmate kan vinden. De enige tip die ik je kan meegeven (daar waar ik mijn ware mee heb gevonden); geef de zoektocht niet op en blijf geloven in de liefde<3

Shop till we drop

De voordelen van in de mode werken zijn alle sample-sales die aan je voorbij komen. Veel van onze modemeisjes houden elkaar op de hoogte van al die sample-sales die er gaande zijn. Iedereen heeft wel een connectie hier en daar waardoor ze makkelijk zo’n sale binnenkomen.

 

Deze sales zijn altijd hysterisch, want het publiek bestaat voornamelijk uit vrouwen die vaak luid, brutaal en ongeduldig worden als het aankomt op shoppen voor een spotprijsje. Iedere keer zie je dezelfde scenario’s van vrouwen die elkaar in de weg staan, duwen en trekken of door elkaar heen ellebogen om voor te komen staan. Niemand heeft oog voor elkaar, want iedereen gaat rechtstreeks op haar doel af.

 

Ons bedrijf heeft 4 keer per jaar een sample-sale, een veel besproken happening en daar kijken de meesten van ons iedere keer weer naar uit.  Na werktijd verzamelen we op locatie en ook al staan we daar als collega’s te wachten tot we naar binnen mogen, iedereen probeert toch meer vooraan te komen staan. Op een slinkse manier probeert men te gaan socializen met de persoon vooraan; ‘Ow hoi Linda, lang niet gezien, hoe gaat het met jou?’ en hups ze staan vooraan.

 

Dan gaan de deuren open en gaan alle remmen los. Het is niet zoals je weleens ziet in die Amerikaanse warenhuizen dat mensen gaan rennen en over elkaar heen klimmen om te pakken wat ze pakken kunnen. Nee, heel discreet en nonchalant, maar in een versneld pasje loopt men naar de rekken. Maar geloof me iedereen heeft een strategie en hun route in hun hoofd uitgestippeld. Ok, ik heb weleens mensen zien rennen, maar de meeste van ons dames willen het niet zo ver laten komen.

 

Wij collega’s willen natuurlijk ook sociaal blijven op zo’n avond en proberen dus ook een beetje met elkaar te kletsen. Met onze neus in de collectie, alle kledingstukken door onze vingers glijdend, wisselen we hier en daar een woordje met elkaar. Niemand is natuurlijk geheel gefocust op de inhoud van het gesprek, maar dat begrijpen we allemaal van elkaar. In dit soort situaties maken wij vrouwen een uitzondering (in tegenstelling tot wanneer de man eens een keer niet naar de vrouw luistert wanneer hij voetbal kijkt!)

 

Ik heb een keer meegemaakt dat het niet zo sociaal eraan toe ging en er letterlijk aan beide kanten van het item getrokken werd als een soort van potje touwtrekken. Het ging om een set leren handschoenen die beide vrouwen op hetzelfde moment te pakken hadden. Vervolgens ontstond er een heftige discussie over wie er eerst was, waar ze het natuurlijk niet over eens werden. Vervolgens gaf de een zich over en toen hoefde de ander ze niet meer te hebben, typisch! Ik aanschouwde dit tafereel en was uiteindelijk de eigenaar van de leren handschoenen.

 

Heerlijk dit soort heftige shopping events, vermoeiend maar de opbrengst is het allemaal waard!!

 

Couture vs Casual Friday

Toen ik net begon aan de kunstacademie won ik kaartjes voor een fashionshow en zat daar praktisch front row en ik dacht toen dat als ik eenmaal designer zou zijn, mijn leven zou bestaan uit het bezoeken van de ene fashionshow na de ander. Helaas bleek dat niet helemaal zo te zijn!

 

De realiteit is namelijk; keihard werken vlak voor deadlines, doorbreken van creatieve blokkades en toch ook wat administratief werk afhandelen. Gelukkig beland je dan toch nog weleens per ongeluk bij een leuke designer show. Zo zat ik donderdag met mijn twee fashion vriendinnetjes front row bij Mart Visser. Weer een ander fashion vriendinnetje was namelijk model in zijn show.

 

Heel high fashion werden we ontvangen in de Nieuwe Kerk in Amsterdam met een glaasje Prosecco en een mooie, geglazuurde cupcake. Heel high fashion bedacht ik met mijn glaasje bubbels in mijn hand de geëxposeerde collectie bruidsjurken te kunnen bekijken. Daar ging natuurlijk een bewaker voor liggen, want hoe fashionable je ook denkt te zijn dat kan natuurlijk niet! Ik bedoel, ik kom niet eens de Topshop binnen met mijn Starbucks soy latte.

 

Terug op mijn stoel die voor die avond ‘Marielle van de Wiel’ was genoemd, kwam er een dame van de organisatie vragen of iemand de eerste rij wilde vullen (want een lege eerste rij is ook zo lullig met al die pers). Wij wisselden snel een blik uit en zaten binnen no time met onze high heels bungelend boven de catwalk. Ik snap niet waarom mensen niet vooraan willen zitten, het is geen cabaret waarbij jij ‘t doelwit kan zijn voor een slechte grap. Nee, je kunt zo dicht bij de couture zitten dat je het bijna kunt voelen!!

 

Het was een prachtige show met een leuke mix van familie van modellen, maar ook designers, outspoken fashion gays en mode guru’s, die niet te missen zijn tussen de ‘ordinairy people’. Een soms wat onrealistische opgemaakte wereld waar ik voor een avondje wel van kan genieten, maar de volgende dag is het gewoon weer casual friday op kantoor!

10ct per minuut

De behulpzaamheid van de klantenservice, welke klantenservice dan ook, is een veel besproken onderwerp! Dit omdat wij consumenten niet snel tevreden zijn.

 

Ten eerste hopen bedrijven altijd dat je eerst gaat zoeken op hun website. Onmogelijke opgave in de doolhof van informatie. Ook al maken ze nog zoveel lijsten van FAQ of hebben ze een online vraagbaken, mensen hebben toch liever één op één contact met iemand aan wie ze hun (unieke) situatie kunnen uitleggen. Om dat nummer van de klantenservice te kunnen vinden, moet je door dat doolhof van informatie speuren. Ik verdenk bedrijven ervan dit op zo’n verdacht mogelijk plekje te zetten zodat niet iedereen meteen aan de telefoon hangt.

 

Dan krijg je zo’n gezellig 0900-nummer waarbij men eerst nog even noemt dat het antwoord op uw vraag ook op www.wij-denken-dat-u-met-een-onnodige-vraag-belt.nl zou kunnen staan. Bij iedereen die al besloten heeft te bellen gaat die info het ene oor in en het andere oor weer uit. En kiest er vervolgens dus ook voor gemiddeld een kwartier met een duur 0900-nummer aan de lijn te hangen. Als je denkt dat je dan direct zo’n klantenservice-poppetje aan de telefoon krijgt heb je het mis. Eerst moet nog 15 keer nummer 1/2/3/4 toetsen zodat zij je kunnen doorverbinden met het diegene die op dat onderdeel een 2-daagse training heeft gehad (want om heel eerlijk te zijn, dat is wat het is!)

 

Wanneer je denkt die ‘specialist’ aan de telefoon te krijgen vragen ze je ook nog even of je je klantennummer bij de hand hebt, want dat versneld de procedure. Gek genoeg bel ik meestal in situaties waarbij ik dat nummer dan net even niet voor handen heb. Als je geluk hebt krijg je geen standaard wachtdeuntje te horen en als je helemaal geluk hebt, krijg je ook niet zo’n dame die om de 3 kiestonen zegt; ‘Alle medewerkers zijn in gesprek, nog even geduld alstublieft!´ Als je niet allang je geduld verloren bent en de telefoon tegen de muur hebt gegooid, krijg je een oprecht vriendelijk persoon aan de telefoon die volgens het boekje, mevrouw van de Wiel keurig netjes helpen. Want als ze dat niet doen krijgen ze per gemaakte fout 10 zweepslagen, althans zo lijkt het!

 

Als ze je dan hebben geholpen en je hebt hen daarvoor bedankt (en je wilt eigenlijk zo snel mogelijk het gesprek beëindigen om je nog meer kosten te besparen) vragen deze voorgeprogrammeerde helpdesk medewerkers of ze mevrouw van de Wiel nog ergens anders mee kunnen helpen. Zo niet, dan wens ik u nog een fijne avond Mevrouw van de Wiel! Waarop je; ‘van hetzelfde’ antwoord, waarvan je weet hoe belachelijk het klinkt. Want geen van die gasten hebben een fijne avond, sterker nog ze hebben waarschijnlijk een verschrikkelijke avond met al die rottelefoontjes van al die domme, zeurende, irritante, eentonige, vervelende....Goedenavond mevrouw van de Wiel, waarmee kan ik u helpen??