Zoek de 10 verschillen...

Van jongs af aan heb ik al een fascinatie voor verschillende culturen. Op de basisschool was mijn harts vriendinnetje een hindoestaans meisje en zij mocht bepaalde dingen niet die voor mij heel normaal waren. Ik begreep al snel dat niets vanzelfsprekend was of normaal. Want wat is normaal? Dat wij onze schoenen aanhouden in huis is niet de regel of dat je bij de koffie een koekje mag nemen uit de koek trommel. Al die gewoontes en ook tradities zijn reuze interessant om te bestuderen, want ook al weet je er nog zoveel van ze blijven je verbazen.

 

Door die nieuwsgierigheid naar andere culturen heb ik me niet alleen veel gemengd met verschillende nationaliteiten hier in Nederland, maar ben ik op reis gegaan. Mijn belangrijkste reis ging naar India, waar ik heel veel gezien heb wat niet ‘normaal’ is. Om de verschillen te kunnen waarnemen is er een leuk onderdeel binnen de vele tradities van iedere cultuur namelijk de bruiloft. In India heb ik er een aantal mogen bijwonen, want daar is in tegenstelling tot Nederland iedereen welkom. Meteen maakte ik kennis met de begrippen love-marriage en arranged-marriage,want veel Indiërs huwelijken hun zoon en dochter nog uit. Daarbij is een bruiloft in het zuiden weer heel anders dan in het noorden. In het zuiden waar ze twee trouwringen aan de tweede teen van iedere voet schuiven, of in het noorden waarbij de vrouwen gesluierd en afgezonderd zitten van de mannen. Dit is niet te vergelijken met Nederland waar inmiddels de meeste met elkaar trouwen omdat ze van elkaar houden, waar de ring aan de rechterhand wordt geschoven en hooguit de familie van de bruid en familie van de bruidegom gescheiden zitten.

 

Nederland is een geweldig land wat betreft de samenkomst van verschillende nationaliteiten en zo heb ik ook hier meerdere bruiloften mee mogen maken. Bijvoorbeeld de bruiloft van mijn Afghaanse buurmeisje waar ze familie vanuit alle windstreken over lieten overkomen en bij ons vind Ome Jan uit Groningen het te ver om aanwezig te zijn. En op de trouwdag zelf werd er 3x gewisseld van kleding, haar en make-up. Daar waar wij Nederlandse vrouwen onze witte jurk dragen, één jurk die we heel kritisch hebben uitgezocht en allang blij zijn dat ons haar in het perfecte model zit. En om daarin te passen diëten wij ons suf, in tegenstelling tot de Afrikaanse vrouwen die maanden in een hut moeten blijven, waar ze alleen maar mogen zitten en eten om dikker te worden,want dan pas zijn ze echt iets waard. Of de Marokkaanse vrouwen waarbij de hele familie op de gang staat tijdens de huwelijksnacht om een druppel bloed op het bed te zien liggen. Wij mogen al blij zijn als de man ons überhaupt over die drempel getild krijgt, na een avond heftig gefeest te hebben.

 

Zo heb ik afgelopen vrijdag een Surinaamse bruiloft mogen meemaken. Surinamers staan erom bekend dat ze te laat komen, maar dat ze dat ook doen bij een huwelijksplechtigheid was mij nog onbekend. Wij Nederlanders staan een kwartier voor tijd op locatie klaar, omdat we geen glimps willen missen van het bruidspaar. Op de tijd dat deze dienst van start zou gaan, waren er welgeteld 20 gasten aanwezig van 200 die zouden komen. Maar waar zij goed in zijn en wij weer wat punten laten vallen; eten! Eten in overvloed en alles even lekker en voor iedereen nog een doggy-bag met kip naar huis, want ze delen niet zomaar een kaasje en wat bitterballen uit!

 

Ieder volgt zijn eigen tradities, niets is normaal of zoals het moet. Het inspireert mij in ieder geval...

Brutaaltjes

Je kent ze wel op de meest onmogelijke momenten vallen ze je lastig, callcenter-medewerkers. Je stapt net in de auto om naar huis te gaan, je staat in de Appie of je wil net de eerste hap van je eten nemen. Omdat deze brutaaltjes altijd anoniem bellen, neem je (in het begin althans) altijd op. Dit omdat je geen eventueel belangrijk telefoontje wil missen, want terugbellen is natuurlijk geen optie. Allemaal slimme marketing trucjes waar wij allen meerdere malen onze billen aan moeten branden voordat we ons lesje leren.

 

Iedere fatsoenlijke burger begint netjes! Op de eerste vraag die gesteld wordt, namelijk ‘komt het gelegen als ik u een paar vragen stel?’ zeggen de meeste mensen de eerste paar keer meestal nog wel ja. Ook al komt het niet gelegen we zeggen de eerste keer allemaal ja, niet wetende wat voor een ellende er gaat komen. Dan krijg je een tergend lang verhaal, waar je met een beetje geluk nog uhu of ja aan kan toevoegen, maar in de meeste gevallen krijg je niet de kans om te onderbreken. Een tornado aan goed geformuleerde zinnen komt over je heen. Het is zo’n doordacht stukje tekst wat zo goed inspeelt op je gevoel, dat je denkt alleen maar te kunnen bevestigen. “U wilt toch ook het beste voor uw kinderen” (een reeks kinderboeken waarmee ze nog beter gaan lezen en schrijven). “U maakt iedere maand gegarandeerd kans op prachtige prijzen met deze loten!!” (20% korting op een vijfdelige pannenset is geen prijs!!) Voor je het weet is er geen weg meer terug en ben je overgestapt van energiebedrijf of ben je voor een jaar lid van een of andere Duitse loterij.

 

Daarnaast heb je ook nog van die vervelende lui die op straat staan met hun klembord onder hun armen. De eerste keer denk je, ik zal eens luisteren wat ze te vertellen hebben of je denkt zelfs heel naïef dat ze gewoon de weg komen vragen. Niets is wat het lijkt, ze willen je gewoon keihard inpakken met hun vriendelijke koppies. In het begin geef je ze nog aandacht en trap je zelfs een paar keer in hun verkooppraatjes. Zo ben ik al een keer lid geworden van de ECI-boekenclub en donateur van een of ander fonds,omdat ze me wisten in te pakken met hun snelle babbel of knappe koppie. Daarna heb ik nog een aantal keer naar deze gasten geluisterd en geprobeerd ze op een vriendelijke doch duidelijke manier af te schudden. Toen ik eenmaal doorhad dat me dat gewoon onnodige tijd en energie kostte bedacht ik me dat ik zou zeggen dat ik haast had, totdat één van die slimmeriken zei dat hij wel even mee wilde lopen. Volhardend en ontzettend irritant!

 

Inmiddels ben ik de onbeschofte burger wat dit betreft en maak ik op straat geen oogcontact meer of loop ik in een boog om die groep met dezelfde regenjasjes heen.  Ook aan de telefoon, zodra ze een aanzet maken hun riedeltje met voorgeprogrammeerde onzin te verkopen zeg ik resoluut; “geen interesse!!”. Ik weet dat diegene die daar met al zijn goede bedoelingen op straat staat te werven of die gasten aan de andere kant van de telefoon 100 keer dit soort vervelenigheid over hun heen krijgen, maar dit baantje is een keuze. Bij deze roep ik ze allemaal op hun werk per direct neer te leggen. Doe ons beide een plezier en stop die nonsens!! 

3JokerS

Vroeger zaten wij er als gezin ieder jaar weer helemaal klaar voor, het Eurovisie Songfestival. Meestal om 8 uur op een zaterdagavond; pa en ma met een glaasje, klaar om geëntertaind te worden. En mijn zus en ik met pen en papier in de aanslag om onze punten en die van alle landen te noteren. We hielden dan de tv-gids bij de hand om te zien hoeveel landen we nog moesten, voordat Nederland de bühne op zou komen. Kritisch gaven we dan allen onze mening over het liedje, het decor, de kleding en de algehele presentatie. En dan kwam uiteindelijk het aller-leukste moment de puntenlijsten die gegeven werden in alle mogelijke accenten: ‘and finally our 12 points go to…..’

Dit jaar werd ik er tijdens het zappen aan herinnerd, anders was heel het songfestival totaal langs me heen gegaan. En om heel eerlijk te zijn heb ik er dit jaar geen minuut naar gekeken,want ik zag die vlaggen door het beeld suizen en ik heb meteen weer door gezapt. Het songfestival is gewoon niet meer wat het was. Sowieso wordt de Nederlandse inzending steeds troostelozer; van Sieneke, die heel willekeurig is geselecteerd door een verstrooide Pierre Kartner, naar de 3JS waarvan we allang hadden kunnen weten dat ‘t dramatisch zou aflopen.

Ten eerste; het liedje is oorspronkelijk in het Nederlands en ze hebben behoorlijk moeten worstelen om het op zo’n manier te vertalen naar het Engels dat het de lading nog steeds zou dekken. Ten tweede; het songfestival heeft niets meer te maken met een goed liedje,maar de show die je ervan maakt. En hun Hollandse heupen waren totaal niet voorbereid op een flitsende choreografie en daarbij bedachten ze last minute dat ze die waarschijnlijk eentje nodig hadden. En tenslotte (waarschijnlijk het aller belangrijkste); het oog wil ook wat en aantrekkelijk zijn ze niet en laten we het maar niet over de kledingsmaak van de Volendammers hebben.

Eén miljoen Nederlanders hebben de halve finale gekeken, wat ik echt onbegrijpelijk vind. Ik hoor er niemand meer over, behalve de homo-gemeenschap die nog steeds hard gaan op alle acts. Wat dan wel weer begrijpelijk is, want het songfestival is natuurlijk over de top. Hoe absurder hoe beter, hoe meer glitter hoe smeuïger, eigenlijk alles in overtreffende trap scoort hoge cijfers. En wij Nederlanders zijn gewoon niet zo, we hebben het geprobeerd met een jurk waar dansers uitkwamen en de glitterpakken van de toppers, maar het werkt gewoonweg niet!!

Dit jaar hebben we in de halve finale de laatste plek behaald en hebben we al 7 jaar op een rij de finale niet eens gehaald. Dat is toch om je kapot voor te schamen! Laten we even heel realistisch zijn, als het al geen doorgestoken kaart zal zijn (want buurlanden geven elkaar sowieso altijd hoge punten),maak we toch geen schijn van kans, want we sturen de ene kansloze artiest naar de ander naar het Songfestival. We hebben ons best gedaan, maar niemand neemt ons nog serieus. We hebben ooit een aantal hits gescoord, maar op een gegeven gingen we koppie onder en we zijn nooit meer boven gekomen.

Kunnen we gewoon niet voor altijd onze joker inzetten, voordat het nog gênanter wordt??!!

Bonbonnetje!

Vroeger waren onze ideeën en interesse heel erg uiteenlopend, die van mijn zus en mij, maar één fantasie delen we al van jongs af aan. Trouwen in een schitterende witte jurk! Toen we als meisjes op de bank naar Sissi zaten te kijken, zwijmelde we helemaal van het zien van al die prachtige bonbonnetjes van jurken. In dat silhouet zouden wij , later als we groot waren, gaan trouwen! Een strak aangesnoerd bovenlijfje, een mega wijde rok, een sleep en een sluier (in onze fantasie kon dat ook nog weleens een kroontje zijn).

Vrijdag was het moment daar, mijn zus zou haar Sissi jurk mogen gaan uitzoeken. Daar waar wij als jonge meisjes van droomde en met onze barbiepoppen alvast een generale repetitie liepen, werd werkelijkheid! Met drie dames zo’n bruidsshop binnenkomen, is als drie kinderen in een snoepwinkel. Een snoepwinkel met hele dure snoepjes weliswaar, maar het is maar al te leuk ervan te mogen proeven vooral van de allerduurste snoepjes. We waren er natuurlijk voor mijn zus, maar laten we eerlijk zijn, iedere vrouw dwaalt met haar ogen langs al die borduursels en steentjes opzoek naar haar droomjurk. Ik dus ook en ik heb een leuke sneakpreview gehad. Eentje waarvan je spaarrekening niet blij wordt, want natuurlijk valt mijn oog op de allerduurste (hoe kan het ook anders).

Focus terug bij de aanstaande bruid, want wat ziet ze er prachtig uit. In de ene jurk nog mooier dan de andere. Deze jurken zijn magisch, iedere vrouw komt stralend de paskamer uit. Op elke verdieping van de bruidswinkel vind iedere vrouw haar geluk en hoor je ‘oooh’ en ‘aaah’ geluiden van moeders, schoonmoeders, zusjes of vriendinnen. Hier en daar wordt zelfs een traantje weggepinkt.

Na meerdere jurken gezien te hebben, wordt het tijd om echt kritisch te worden. Daarvoor wil ik als modeontwerpster al mijn kennis uit de kast trekken, zodat we zeker de juiste keuze maken, maar dat is totaal niet nodig. Iedereen kon zien welke het moest worden! De jurk waarmee ze de paskamer uit kwam lopen als de aller gelukkigste vrouw van de wereld. Wij als moeder en zus van de bruid zagen dat, maar ook de mensen om ons heen. Iedereen beaamde wat wij allang wisten, dit is ‘m!! Trek die fles met bubbels maar open, want we hebben iets te vieren; mijn zus gaat trouwen in de jurk van haar dromen!!

Bea's B-Day

Het is bijna alsof hoe hoger je in het land komt hoe uitbundiger men Koninginnedag viert.

 

Ik ben geboren en getogen in Eindhoven, dus ik weet niet beter dan gemiddeld uitbundig Koninginnedag te vieren. In onze buurt was het iets speciaals, omdat de buurtvereniging voor alle kinderen er een groot feest van maakte.Het meest centrale grasveld in onze wijk transformeerde tot een waar kinderparadijs. Je kon zelfgemaakte spulletjes verkopen of gewoon meedoen aan alle oud Hollandse spelletjes.  Dat laatste was natuurlijk het allerleukste, want niets is leuker dan op een eerlijke manier winnen van buurtgenootjes. Kinderen verzinnen in spoorzoekertje of tikkertje hun eigen regels, maar hierin kon je niet vals spelen. Want je scorekaart hing met een koord om je nek, waarop nauwkeurig je behaalde punten werden bijgehouden. Ieder kind keek hier ieder jaar weer naar uit, maar op een gegeven moment ontgroei je die gekte en wordt eigenlijk 30 April niets meer dan de dag waarop je moeder de vlag uithangt.

 

Vervolgens ging ik voor mijn studie in Maastricht wonen, waar er helemaal geen oranje menigte door de straten liepen. Sterker nog er gebeurde niets, helemaal niets. Ja, het was een nationale vrije dag, maar aan de reden voor deze vrije dag werd geen aandacht besteed. Alsof alle tijd, energie en geld op is gegaan aan carnaval en niemand de moeite doet iets leuks te doen voor Bea’s verjaardag. Voor mij toch wel een beetje een tegenvaller van de Limburgers die bekend staan om hun feestgedrag, maar een feestje ter ere van de Koningin is schijnbaar in hun ogen toch echt iets voor boven de rivieren.

 

Een paar jaar later vestigde ik me in Amsterdam en daar lijkt het juist alsof carnaval de stad is in getrokken. Nog net geen polonaises, maar de feestmutsen komen wel degelijk uit de kast. De straten zien oranje alsof Nederland de finale van het WK voetbalt en het is heel de dag feest. In tegenstelling tot Maastricht, waar Koninginnedag zachtjes voorbij sluipt en in tegenstelling tot Eindhoven waar het in mijn herinnering meer een feest voor kinderen was, gaat hier het dak eraf. Het is een feest voor iedere cultuur en voor jong en oud. De voorbereidingen beginnen ruimschoots van te voren en het feestgedruis begint al in de middag van 29 April.  Niet alleen de straten, maar ook de grachten zien oranje en je ziet kraampjes op iedere hoek van de straat. Het vondelpark staat vol kinderen die hun talent laten zien of oude spulletjes verkopen met volle overtuiging. Toeristen kopen last minute ‘I love Holland’-shirts en drinken een biertje op de gratis feestjes die op ieder plein in Amsterdam worden gegeven. Amsterdam kent haar feestjes!

 

Ik weet zeker er is geen land dat zo uitbundig het nieuwe levensjaar van de Koningin viert als Nederland en er is geen stad in dit land waar je dit feest zo goed kan vieren als Amsterdam.