Man-eigen!

Er zijn alle vele boeken geschreven over het verschil tussen mannen en vrouwen, maar het blijft een leuk onderwerp om over te schrijven. Vooral nu ik in een 6 maanden oude relatie zit, is met vrouwen praten over dit onderwerp een feest van herkenning!

Afgelopen vrijdag was die 6-months-anniversary en natuurlijk was ik vol verwachting wat me die dag te wachten stond. Wij vrouwen hebben nou eenmaal een hoog verwachtingspatroon (ik heb het even gecheckt en daarin ben ik niet de enige) en daarmee loop je iedere keer weer een groot risico. Want we weten allemaal dat verwachtingen potentiële teleurstellingen zijn. Ik had een glas wijn met mijn lief verwacht bij thuiskomst, in plaats daarvan trof hem aan in zijn trainingspak met een proteïne shake in zijn hand. Ok, in zijn andere hand een bos rozen, dat moet gezegd worden. Maar als je een bepaald scenario hebt geschetst en er komt een kink in de kabel, ben je wel even teleurgesteld.

Dat is een groot verschil tussen mannen en vrouwen, mannen laten dingen veel meer gebeuren. Wij vrouwen zijn romantische dagdromers, dus voordat het moment heeft plaatsgevonden hebben wij al bedacht hoe het zou moeten gaan. Hoe perfect en fantastisch leuk het zou zijn als..…maar ja, jammer genoeg hebben mannen niet de gave om al onze wensen feilloos aan te voelen, dus moeten wij gewoon af en toe die teleurstelling slikken. Dat had ik moeten doen, maar in plaats daarvan toverde ik mijn pruillip tevoorschijn en toverde hij een fles champagne uit zijn tas! Ik denk niet dat mijn magie altijd zo gaat werken, maar voor nu geniet ik van zijn attentheid.

We kunnen nog zo lief zijn tegen elkaar, maar dagelijks lopen wij allen tegen kleine irritatie puntjes aan. Het is nou eenmaal een feit dat mannen en vrouwen enorm van elkaar verschillen. Als je samen door het leven wil, moet je af en toe bepaalde dingen accepteren. Zoals zij ons bepaalde dingen niet moeten kwalijk nemen, moeten wij hen niets kwalijk nemen. Dames, ze doen het niet expres; wanneer ze een boer laten, de vuilniszak niet vervangen, een bijzondere dag vergeten, niet luisteren wanneer je praat, wc bril omhoog laten staan, de afstandsbediening toe eigenen, hoog van de toren blazen, niet willen winkelen, te laat komen….. Ze doen het niet expres, het is man-eigen!!

Typisch België

Afgelopen weekend vierde we de verjaardag van mijn vriend en mijn verrassing voor hem was een uitje naar Gent. België heeft hele mooie steden, door de oudheid per uitstek een perfecte locatie voor een romantisch tripje . En die oudheid merk je direct wanneer je de grens overgaat. Je ziet het niet alleen om je heen, maar je merkt het vooral aan de vreselijk slechte wegen. Ik denk dat er geen één Belg wegenbelasting betaald, wat een ellende!! In een minder luxe auto, zoals mijn Baleno is er na de Nederlandse grens bijna geen gesprek meer te voeren. De wegen zijn een lappendeken van oude en nieuwe stukken asfalt. Daar waar wij constant de weg opnieuw aan het asfalteren zijn (tot ergernis van de automobilist), plakken de Belgen heel plaatselijk een asfaltpleister op de wond.

Veel is onduidelijk in België! Weinig tot geen borden om je wegwijs te maken en zelfs de navigatie weet geen raad met de vreemde kruispunten. Ik kan me nog een roadtrip naar Brussel herinneren waarbij de navigatie op een kruispunt waar 8 wegen samen kwamen, alleen maar wist te zeggen; “Schuin links”. Lekker concreet als je 4 mogelijkheden links ziet. En als je op eigen gevoel een keuze maakt, wordt je door heel de stad geleid om vervolgens weer op hetzelfde punt te komen. Alsof ’t wil zeggen; tweede kans, eens kijken wat je nu kiest?! Helaas gebeurde dit in Brussel en ook weer in Gent, zelfs de navigatie verliest intelligentie als je de grens overgaat.

Onderweg hadden we het over de domheid van de Belgen; of dit nou echt een feit is of verzonnen door de Nederlanders. We waren de stad nog niet binnen en een of andere kamikaze Belg gooit zich voor mijn auto. Ok, hij stak heel vluchtig zijn hand omhoog, zo van; ik weet niet wat jij ervan vind, maar ik steek over! Ik vol op de rem op een natte trambaan, wat er bijna voor zorgde dat hij op mijn motorkap belandde. Gelukkig was dat niet het geval, maar dat getuigd toch behoorlijk van de domheid van de Belgen (als ik even mag generaliseren). 

De volgende dag stapte we in een bootje die ons over de Leie zou nemen. We zaten nog niet eens en ons oog viel op een bordje dat in het bootje hing. Daarop stond dat het gebruikelijk was om fooi te geven. Oftewel als je dat niet doet ben je heel ongebruikelijk en de meeste mensen en vooral toeristen willen niet graag ongebruikelijk zijn. Pas ik me niet goed genoeg aan? En wat gebeurd er als ik het niet doe? Niets waarschijnlijk, maar je doet het toch. Ook al was onze gids niet heel fantastisch, toch stop je even twee euro toe. Vreemd maar zeker niet dom, want ik weet zeker dat ze een behoorlijk zakcentje ophaalt aan ’t einde van de dag!

Ik zal geen verkeerd woord meer zeggen over Belgen, want we hebben een heel leuk uitje gehad, maar zal stiekem nog wel af en toe lachen om zo’n typische Belgenmop….mag dat??

Koude douche!

Grrrrrijs en regenachtig, ik hoef niet te vertellen wat mijn locatie deze keer is. Geen 35 graden geschreven in een vrolijk zonnetje, maar de keiharde realiteit van een regenachtig Nederland. Hoe komt het toch dat als je terug komt van vakantie je meteen met je neus in de boter valt en dat bedoel ik niet in positieve zin. Nog geen drie dagen terug uit het zonovergoten Kusadasi en Nederland verkeert in een klimaat alsof het hartje herfst is. Zoals meerdere met zon verwende vakantiegangers zeiden ook wij tegen elkaar; ‘we nemen die zon gewoon mee’, maar jammer genoeg gebeurt dat helaas nooit.

 

Net zoals die eerste werkdag nooit meevalt en je eigenlijk nooit helemaal bent opgeladen voor weer een paar maanden fulltime werken (want ook al zeg ik dat wel, het voelt helemaal niet zo!!). Iedereen weet dat na een paar dagen werken het vakantiegevoel helemaal weg is. We zouden allemaal wel langer vakantie willen of vaker vakantie hebben. Of denken wij dat alleen maar en verliest daarmee de vakantie eigenlijk zijn charme. Net zoals miljonair zijn in mijn opzicht ook maar heel even leuk is. Wat is er nou leuk aan alles kunnen kopen, daar zit het geluk niet in!!

 

Zo gaat het gezegde; ‘Men kan alleen maar gelukkige momenten ervaren als men ongelukkige heeft gekend’. Niet dat werken mij ongelukkig maakt laat staan die regenbui. Het is gewoon een beetje dat heimwee gevoel naar vakantie, het gevoel van niets moet en alles mag. De wereld probleemloos lijkt en niets je in de weg staat voor heel veel plezier. Maar zodra je thuis je sleutel in het slot steekt, spat die prachtige luchtbel waar je twee weken inzat uit elkaar en is er alleen nog maar ruimte voor 200 onbeantwoorde mailtjes, een volle brievenbus en koffers vol met vuile was.

 

Ik klink neerslachtiger dan dat ik ben, maar moet even wennen aan een iets mindere inspirerende omgeving. Van een warm bad, onder een koude douche....van het 1001 nachten gevoel, naar de dagelijkse routine....van waterpijp, naar waterkoker.....ach je begrijpt wat ik bedoel!

'Dutch Delight'

We genieten nog steeds van het heerlijke Kusadasi. Het is precies wat ik even nodig had; een heerlijk appartement in de buurt van het strand en het centrum. Minimale inspanning, maximaal genot. We eten hier kebab zoals die bedoelt is, genieten van het heerlijke klimaat en krijgen zoals alle toeristen alle aandacht van de wereld.

Het enige minpuntje zijn al die Nederlanders op iedere hoek van de straat, ik probeer ze te negeren maar om het Nederlandse cafe, de oranje bar en restaurant de lekkerbek kom je niet heen. Borrelnootjes op tafel en kroketten of frikandellen in de frituur, daar loop ik met een grote boog omheen. Het liefst ook om de Turken die zo goed en kwaad als het kan Nederlands proberen te spreken, maar die zijn bijna niet te vermijden! Net zoals de nederlandse benaming op de menukaart,zoals broodje shoarma met knoflooksaus en leuzen in winkels van bv nep horloges (overigens wel heel eerlijk, want er zijn nog steeds Turken die beweren dat het original is!!)

Ik snap dit niet! Waarom hebben sommige Nederlanders sterk de behoefte om zelfs op vakantie, het moment dat je even uit je normale omgeving stapt en weg bent van de Hollandse kost, nog lekker een frikandelletje te gaan eten tussen andere Hollanders. En wie heeft bedacht om zo'n bar of restaurant te beginnen? Waarom zou je op zo'n manier je stempel willen drukken op een mooie Turkse badplaats.

Persoonlijk wil ik alle Turkse specialiteiten eten en zoveel mogelijk van hun cultuur opsnuiven.Afgelopen dagen heeft Mehmet, onze Hollands sprekende gids, ons daar veel over meegegeven. Maar het liefste zou ik een dag mee willen draaien in een Turks gezin of een dag tussen al dıe groente en fruit op de markt willen werken ipv er als toerist langs te lopen.

Maar goed, toeristen in alle soorten en maten, ieder geniet op zijn eigen manier. Ik eet alleen die frikandel en kroket wel weer als ik in Nederland ben.