Vroeger zou je moeder nog een briefje kunnen schrijven; Mariëlle is ziek en kan vandaag helaas niet op school komen. Maar in de keiharde volwassen mensen wereld, gaat die regel helaas niet meer op. Ziek op je allereerste werkdag is geen excuus om niet te gaan werken, want dat zou je weleens je baan kunnen kosten (het was overigens wel een reden vorige week mijn blog niet te schrijven...sorry trouwe blog lezers). Ik heb geen idee wat de consequenties van mijn afwezigheid in het begin van mijn proeftijd zouden kunnen zijn, maar was niet van plan die te ondervinden.
Dus vorige week ging ik gewoon van start, koorts of geen koorts, wel of geen snottebellen aan mijn baas z’n bureau (geloof me een verpletterende eerste indruk was dat zeker niet), gewoon je stinkende best doen. Helemaal netjes zoals je vroeger met je nieuwe kleren je eerste schooldag begon en een leeg schriftje schoof ik aan bij mijn nieuwe baas. Gek genoeg vond ik de eerste werkdag nog spannender dan mijn sollicitatie gesprek. Daar kon ik net doen alsof ik heel zeker van mijn zaak was en kon ik de boel wel een beetje weg bluffen, maar nu kwam het erop aan. Die verwachting die ik had gecreëerd moest ik nu ook even waar gaan maken.
Ik was heel blij dat ik die eerste dag had overleefd, niet dat het zo verschrikkelijk was, maar wel omdat ik me zo verschrikkelijk voelde. De halve dag niets kunnen horen van al wat niet vastzat en de rest van de dag met zakdoekjes aan mijn neus gelopen van al wat niet loskwam. Durfde niet te luidruchtig mijn neus te snuiten in de rustige kantoorruimte, dus ben toen maar aan het deppen geslagen. Je begrijpt de laatste uurtje inspanning kwamen uit mijn tenen.
Maar zoals ook iedere brugklasser zijn eerste dag niet denkt te overleven maar daar ook altijd in slaagt, slaagde ik er ook in deze dag zonder al te veel kleerscheuren door te komen. En zoals je altijd bang bent naast een vreemd persoon gezet te worden in de klas of hele vervelende klasgenootjes te krijgen, vallen die collega’s ook altijd weer mee. De ene klas is de ander niet, van meer gezelligheid tot iets meer ijver, ik weet mijn draai er zeker wel te vinden!
(Lieve NoNo meisjes, ik kijk ons jaarboek met heel veel plezier in...tot de eerste reünie!)
Lief zusje,
ReplyDeleteJe hebt je dapper door de eerste week heen geslagen en zeker de eerste dag. Ieder begin is moeilijk maar gaande weg wordt het steeds makkelijker. Gelukkig heb je sinds een paar weken iemand die er thuis voor je is enwaar je op kunt steunen en die je vertroeteld als je ziek bent.
Dikke kus Didi
ok. ik denk dat er geen probleem zou zijn. beterschap.
ReplyDelete