Tupperware-Maatschappij

Op de automatische piloot rijd ik naar huis,waardoor ik bijna mijn afslag mis en me van de linkerbaan naar de rechter manoeuvreer. Terwijl ik mijn voordeur open, weet ik niet meer of ik mijn auto wel heb afgesloten, dus loop verstrooid terug om de deuren van mijn auto te controleren. Mijn hoofd zit zo vol van een dag werk, yearplanners en deadlines, dat zelfs mijn eten opwarmen niet snel genoeg gaat!! Ik heb een super leuke baan, maar in een maatschappij van; strakke planningen, tijd is geld en ik lunch wel achter mijn computer, bedenk ik weleens waar zijn we eigenlijk mee bezig?

 

Hoe leuk je baan ook is, er zijn grenzen van wat betreft de hoeveelheid tijd die je daarin stopt. Goed voorbeeld is collega X die de 65 nadert en nog steeds maandelijks naar Hong Kong vliegt en dagelijks tot 8 uur op kantoor zit. Passie voor je werk is mooi, maar iedere avond je kliekje warmen in de magnetron maakt het iets minder romantisch. Lang leve de Tupperware die in het weekend voor een week wordt gevuld, want we hebben geen tijd te verliezen. Gelukkig beseffen we wel dat het goed is te investeren in hobby’s, familie en vrienden. Dus de geringe vrije tijd die we hebben vullen we ook nog eens met verenigingen, afspraken en de gebruikelijke sociale verplichtingen zoals verjaardagen.

 

We leggen de lat steeds hoger, willen een goede carrière, een gezin, goed contact met familie en vrienden, de ster zijn op de tennisbaan en o ja, veel van wereld zien. En een dag heeft maar 24 uur, waarvan ons lichaam op zijn minst nog 6 uur slaap vereist! En naar weken, maanden of jaren in deze go-go-go-modus, zegt je lichaam op een gegeven moment; ik trek het niet meer. We leven in een geweldig land, waarin we ons bijna alles kunnen veroorloven, maar maakt ons dat nou echt gelukkig? In landen waar alles veel primitiever is, waar men elkaar vermaakt met muziek en dans en waar er nog tijd is voor een praatje, ligt daar het percentage geluk niet veel hoger? Want waarom zou je kinderen willen als je ze toch naar het kinderdagverblijf moet brengen? Of keihard werken om bakken met geld te verdienen terwijl je maar 25 vakantiedagen hebt om het echt uit te geven?

 

We doen er allemaal aan mee waaronder ikzelf, maar als je er goed over na gaat denken is het absurd. Ik zou kunnen zeggen; ik trek nu de stekker eruit en ik ga op een hutje op de hei wonen waar ik mijn eigen groente en fruit ga verbouwen, maar dan zou ik mezelf voor de gek houden. Want ergens kies ik voor dit leven! Ik kies voor deze baan omdat ik daar blij van wordt en het me in zekere zin belangrijk laat voelen. En ik kies ervoor mijn vrije tijd in te vullen met verenigingen, familie en vrienden, omdat dat belangrijk voor me is. Zolang je maar zorgt dat het in balans is en je kiest voor datgene wat je echt gelukkig maakt en vooral niet te streng bent voor jezelf. Want je doel bereiken is goed, maar op een regenachtige zondag in bed blijven liggen is soms nog beter!