Import-Amsterdammer

Ruim 2 jaar geleden verhuisde ik van mijn vertrouwde geboorteplaats Eindhoven naar Amsterdam. Met mijn naïeve beeld over de Amsterdammers en het blauwe stratenboekje trok ik de grote stad in. Al snel bleek deze niet zo groot en de Amsterdammers niet allemaal even aardig. Inmiddels is deze mening weer bijgesteld, maar de eerste weken hadden de Amsterdammers en ik niet een hele goede band met elkaar. Dit had achteraf gezien voornamelijk te maken met mijn gedrag in het verkeer, In de eerste week werd in tot 3 keer toe uitgescholden toen ik me op mijn fiets kennelijk niet volgens de Amsterdamse regels gedroeg. Het zijn ongeschreven regels die je leert zodra je langer in een bepaalde cultuur leeft. In India gaat de regel op; wie groter is krijgt voorrang en in Amsterdam is dat; wie brutaler is krijgt voorrang. En als jij op dat moment een verkeerde inschatting maakt, ben je een stom wijf,een doos of iets anders beledigends. En dus besloot ik dat de kwetsbare-ik de klappen iets beter zou kunnen opvangen in mijn auto.  Maar helaas kwam mijn auto er ook niet schade vrij uit!

Mijn eerste aanrijding was in de binnenstad door een busje van een stukadoors bedrijf, waarvan de chauffeur dacht de brutaalste te zijn. Zonder pardon zet meneer zijn bus in z’n achteruit en duwt mijn voorkant in elkaar. Ik had al ontdekt dat men hier communiceert door te schreeuwen,dus ik besloot ook mijn volumeknop iets harder te zetten. Een beer van een vent stapte het busje uit en begon zijn relaas met; ‘Ga dan toch achteruit....ik heb geen tijd voor die onzin’ waarop ik witheet reageer met; ‘Je ziet toch dat ik geen ruimte heb, hoe kun je nou....’ Gelukkig had ik op dat moment twee voordelen, ten eerste;mijn vrouwelijke charmes en ten tweede; mijn zachte G. In de eerste weken heb ik daar heel hard tegen proberen te vechten door alle woorden met een G te vermijden. Onmogelijk opgave natuurlijk!! Zolang je ‘goedemorgen’ kunt beantwoorden met ‘hallo’ is het geen probleem, maar bij de daarop volgende vraag val je al door de mand. Maar in dit geval werkte het in mijn voordeel; hij had door dat ik niet van ‘hier’ was en kreeg hoogstwaarschijnlijk medelijden. 

Zijn agressieve houding veranderde en ineens heette ik ‘Mop’. Daarvoor had hij veel haast, maar nu besloot hij hier toch even zijn tijd voor te nemen. In alle redelijkheid wisselde we gegevens uit en schetste we al lachend een reconstructie op het schadeformulier. Plagend hield hij zijn paspoort tegen zijn borst gedrukt en vroeg me; ‘Hoe oud denk je dat ik ben?’ Deze man moest ik te vriend houden dus natuurlijk ging ik veel lager zitten dan mijn eigenlijke inschatting. Hij was absoluut te zelfverzekerd om te blozen,maar anders zou hij kleuren tot achter zijn oren. Na nog wat meer cliché grappen van een man richting een vrouw, schudde elkaar de hand en nog fijne dag toegewenst!

Dat was het moment dat ik de Amsterdammers begreep, ze schreeuwen hard maar als het erop aankomt zijn ze hartstikke lief. Het is de directheid waar je even aan moet wennen, maar zolang je het spelletje meespeelt is er niets aan de hand. Eind goed al goed, al was dit niet mijn eerste en laatste ongelukje. Ach het is vallen en opstaan, maar uiteindelijk leer je de normen en waarden en verander je langzaam van Import-Amsterdammer naar Brabantse Amsterdammer. Want je kan heel hard terug schreeuwen, grove grappen maken en vloeken op de toeristen, maar de zachte G blijft dus een echte Amsterdammer worden is slechts een illusie!