BHV NO WAY

Een tijd geleden werd mij gevraagd bedrijfshulpverlener te worden . Ik heb altijd al willen leren reanimeren en heldhaftig brandjes leren blussen, dus zei ik volmondig ja op dit verzoek. Helemaal voorbereid ging ik mijn cursus tegemoet en pende ik ijverig notities van alle ins en outs. Ik was vastbesloten met vlag en wimpel mijn cursus af te ronden en mensen in nood te kunnen redden. Weken later kreeg ik mijn certificaat binnen en mijn pasje om legitiem de redder in nood te kunnen zijn en te paraderen in een fluor geel BHV vestje op kantoor. Niet gedacht dat ik als het erop aankomt eigenlijk een held op sokken ben.

Dit weekend zaten ik en L in de bus onderweg naar een afspraak. Al pratend keek ik naar de twee vrouwen die op dat moment uit de bus stapte. Ze kwamen duidelijk net terug van hun wekelijkse boodschap. De vrouw die als laatste uit de bus stapte ging wat langzamer dan dat de buschauffeur waarschijnlijk inschatte. Hij sloot de deuren iets te snel en de vrouw kwam met haar jas tussen de deur te zitten. Niets aan hand zou je zeggen, als de bus niet meteen optrok om zijn route te vervolgen. De vrouw schreeuwde en klopte op de raam. Dit is dus zo’n situatie dat je ziet gebeuren en je niet assertief weet te reageren doordat je blijft hangen in een soort van verbazing. Als dit een film zou zijn zou de vrouw haar jas uittrekken of ik opspringen en de bus tot stilstand brengen. Maar dit gebeurde niet!

De vrouw werd meegetrokken door de bus en het enige wat ik kon doen was op het raam voor me kloppen,net zoals de vrouw buiten op het raam aan het kloppen was. Alsof ik niets anders kon dan mijn evenbeeld kopiëren en niet efficiënt met al mijn kracht ‘STOP’ roepen. Helaas bedenk je dat soort dingen altijd achteraf en ben je op het moment dat het er echt toe doet verstijfd. De vrouw viel en kwam onder de bus terecht. Ik weet niet wat de chauffeur deed beslissen de bus alsnog te stoppen, maar hij stopte de bus. Ik kon alleen niet inschatten of dat op het juiste moment was. Waarschijnlijk dacht hij hetzelfde na een blik in zijn zijspiegel en riep; ‘Moet ik naar voor of naar achter??’

Heldhaftig bleef ik verstijfd in mijn stoel gedrukt zitten en vroeg L te gaan kijken. Dapper sprong hij de bus uit, datgene wat ik ook had moeten doen, maar was nog in shock van wat er zojuist voor mijn neus had afgespeeld. Toen ik aan de cursus begon had ik waarschijnlijk bedacht dat ik de held zou zijn die op de crime scene aan zou komen, ipv daadwerkelijke een rol te spelen in de bewuste scene en dan adequaat te moeten reageren. Ineens besefte ik me dat ik hier helemaal nog niet klaar voor was, ik durfde mijn Super-Woman-pakje nog niet aan en daar baalde ik van.

Ik was toch die troste eigenaar van het BHV-pasje wat ik in mijn portemonnee bij me draag, waarom stelde ik me zo aan? Dus probeerde ik mijn misselijkheid te negeren en ben naar buiten gegaan om de vrouw te helpen. De regel is dat ik de boel zou moeten leiden, mensen op afstand houden en hulp bieden totdat het ambulancepersoneel is gearriveerd. Maar aangezien ik gewoon de laatste laffe persoon ter plekke was, leek me dat een beetje misplaatst. Daarbij voelde ik de opgedane kennis wegzakken en had ik gehoopt voor dit soort situaties mijn handboek in mijn binnenzak te hebben. De vrouw was inmiddels gestopt met schreeuwen en er was gelukkig geen verwonding te zien aan de buitenkant, dus kon alleen mijn advies uitspreken; niet bewegen! De jammerende vrouw had haar been op haar boodschappenwagentje gelegd en bleef zo liggen totdat de echte helden ter plekke waren.

We vervolgde onze reis met onze gedachte bij deze arme vrouw. We hopen dat het goed met haar gaat en ze geen blijvend letsel heeft opgelopen!